Wysiedleni Ukraińcy wprowadzają się do własnego pokoju w ogrodzie

wydane w: 19.04.2022 – 21:02

W zeszłym miesiącu 39-letnia dyrektorka przedszkola wraz z córką i wnuczką przybyła do Lwowa, aby uciec przed bombardowaniem we wschodnim obwodzie ługańskim.

Dzień wcześniej po spędzeniu trzech tygodni w szkole przenieśli się do prowizorycznej wioski, w której ustawili jeden z głównych chodników w ogrodzie.

„Warunki tam były dobre, ale na podłodze w pokoju z nami spało 18 osób” – powiedziała.

„Tutaj możemy być tylko sami, mamy prawdziwą rodzinę, a oni są ciepli” – dodała o ich nowym domu wybudowanym za fundusze z sąsiedniej Polski.

Rosyjska inwazja na Ukrainę pod koniec lutego zabiła tysiące i zmusiła miliony do opuszczenia swoich domów.

Około 200 000 przesiedleńców znalazło schronienie we Lwowie, mieście, które przed wojną liczyło około 700 000 i było stosunkowo bezpieczne w porównaniu z resztą kraju, pomimo śmiertelnych ataków rakietowych w poniedziałek.

Premier Polski Mateusz Morawiecki złożył we wtorek szybką wizytę w nowym obozie dla przesiedleńców we Lwowie, mówiąc, że może on pomieścić nawet 350 osób.

„Takich wsi będzie więcej. W samym Lwowie pomieszczą 5 tysięcy osób” – obiecała grupa reporterów głównie z Polski i kilku architektów krajobrazu.

Dodał, że planuje się budowę podobnych osiedli także w odebranych Rosjanom, dotkniętych klęską miejscowościach poza stolicą Kijowem.

Po odejściu premiera 12-letni Dmitry przybył wraz z matką, młodszym bratem i wujkiem, niosąc kilka podręcznych toreb, aby również się wprowadzić.

„Uwielbiam to tutaj”, powiedział mały chłopiec ze wschodniego miasta Kramatorsk, stojąc w drzwiach swojego nowego domu, z widocznymi za nim dwoma piętrowymi łóżkami.

Jego wujek Ołeksandr, pracownik fabryki, powiedział, że rodzina zostawiła wszystko, kiedy uciekli w połowie marca.

„Mamy nadzieję, że wojna wkrótce się skończy, abyśmy mogli wrócić do domu i wrócić do pracy” – powiedział.

’nowi przyjaciele’

Na dziedzińcu weszła rodzina z pobliskiej politechniki zamienionej na schron, pozornie szukając własnego pokoju.

W odległości krótkiego spaceru, naprzeciwko kawiarni na świeżym powietrzu, w Politechnice Centrum Sportu nadal śpi około 400 osób.

W jednym z jego ciepłych pokoi łóżka przykryte kocami rozciągnęły się na krytym boisku do koszykówki. Czyste ubrania rozwieszone do wyschnięcia na drążkach pod koszem do koszykówki.

75-letnia Olina powiedziała, że ​​uciekła z Charkowa w pobliżu granicy z Rosją, gdzie zniszczono jej nowo umeblowane mieszkanie.

Niezamężna trenerka powiedziała, że ​​ma nadzieję, że wojna wkrótce się skończy, aby mogła wrócić do domu.

„Czuję się tu dobrze, poznałam nowych przyjaciół. Jesteśmy jedną dużą, zżytą rodziną” – powiedziała, ubrana w ciemnozielony sweter i pasujący do niego sweter.

Powiedziała, że ​​kilka dni temu wraz ze swoim nowym chłopakiem z rodzinnego miasta wsiadła do jednego z trolejbusów we Lwowie i pojechała razem na spotkanie.

Na zewnątrz, w ogrodzie, dwa duże gołębie dziobały ścieżkę między drzewami, a czerwona wiewiórka podskakiwała po krzakach.

53-letni Wołodymyr ze Lwowa szedł drogą z plastikowym trójkołowcem, a za nim szedł jego dwuletni wnuk Łukjan.

„Przychodzimy tu codziennie. Kocham wiewiórki, a on kocha gołębie”, powiedział, afiszując się z dwoma okrągłymi orzeszkami w kieszeni płaszcza.

Powiedział, że to małe miłosierdzie, że mimo wojny ogród pozostaje taki sam.

„Kilka starych drzew zostało ściętych, ale wiewiórki nadal tu biegają” – powiedział.

© 2022 AFP