Z każdym nowym rokiem przychodzi męcząca parada optymistycznych celów. Tym razem, mimo że pozornie zawsze będę chciał schudnąć i nabrać formy, te przedmioty nie są już świetnymi strażnikami.
Są dane. Oni są nudni. Zastąpiłem je nowym modelem i już zacząłem z długoterminowym celem. Pozwolę sobie podpiąć się pod temat.
Któregoś dnia Giovanni Honda zawiózł mnie do centrum Medford. Byłem trochę zdenerwowany, ale podekscytowany nową przygodą. Mój nowy towarzysz wydłużył tylne siedzenie. Widziałem to w widoku z tyłu. „to” bas elektryczny w kolorze oceanu, a ja byłem w drodze na pierwszą lekcję.
Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem, było to, że Blue (potrzebuje lepszego imienia) przybrał na wadze od ostatniego razu, kiedy się z nim droczyłem około 13 lat temu. To wyznanie – kiedy moja cudowna córka i ówczesny zięć podarowali mi upragniony instrument w moim ulubionym kolorze wraz ze wzmacniaczem.
Kupiłem książkę, DVD i tuner elektroniczny w Guitar Center i miałem to ustawione. Potem zostałem przez 13 lat, kiedy pisałem książki i ignorowałem kurz na obudowie. Jest mi słusznie wstyd, nie za książki, ale nie miałem czasu dla Blue. A przynajmniej zarumieniłem się aż do poniedziałku, kiedy zabrałem Blue w jego walizce do Rogue Music Lessons and Studios na West Main.
Autobusy to wysokie maszyny, a ich okładki są jeszcze dłuższe. Czułem, jak biodro niesie Blue w swojej torbie ulicą, próbując stać prosto i nie zdradzić, że go niosę. Potem było jeszcze kilka schodów do pokonania – niewiele – ale moje serce nieco podskoczyło mi w piersi, gdy tylko wylądowałem w poczekalni.
Czekając, odbyłem rozmowę z atrakcyjnym polskim dżentelmenem, który był tam ze swoim wnukiem. Spojrzał na mnie, a potem na mój stan, potem znów na mnie spojrzał i zaczął zadawać pytania typu: „Czy grasz na basie?”
Odpowiedziałem: „Będę”.
Wydawał się być pod wrażeniem, a może nie dowierzał, że kobieta w moim wieku weźmie do ręki nowy instrument i zdecyduje się zacząć grać. Wydaje mi się to najbardziej naturalną rzeczą na świecie. Zawsze mówiłem, że robimy dużo liczb. Nie oczekuję, że będę grał jak Victor Wooten.
Mój trener, Bradley, przyjechał po mnie. Pierwszą rzeczą, której musiał mnie nauczyć, było obracanie obudowy prawą stroną do góry, aby bas nie wypadł, kiedy ją otworzę. Potem pokazał mi, gdzie go podłączył i zaczęło mnie nawiedzać widmo dawnych wątpliwości. nie obchodziło mnie to. Uważnie słuchałem każdego jego słowa i wziąłem je sobie do serca.
Nie wiem, co myślał, kiedy powiedziałem mu, że nie czytam nut (jeszcze) ani nie mam żadnego doświadczenia, ale nie był w najmniejszym stopniu protekcjonalny, co byłoby dużym problemem. Zaczął mnie wstępem do „Smoke on the Water” i poczułem się jak w domu.
Więc teraz nie mogę się doczekać codziennych ćwiczeń i nie mogę się doczekać następnej lekcji. Niedługo, może tego lata, mam nadzieję dogonić niecierpliwych przyjaciół muzyków.
Uwielbiam różne rodzaje muzyki, chodzę na koncerty i spektakle – zawsze jako widz, nigdy jako muzyk. Nauka gry na instrumencie, zwłaszcza tak wspaniałym, jak bas — muzyczne bicie serca piosenki — wiele znaczy. Bezpośredni udział, choćby w niewielkim stopniu, byłby spełnieniem marzeń.
Wyszedłem czując się dumny i zdeterminowany, trzymając walizkę w stylu: „Tak, mam ten bas. Gram na nim”.
Rogue Music Lessons jest przeznaczony dla uczniów w każdym wieku i nie jestem jedyną dojrzałą osobą na płycie. Mają instruktorów dla wszystkich rodzajów instrumentów, więc jeśli jesteś zainteresowany, zadzwoń do nich pod numer 541-292-4247, zapisz się na bezpłatną pierwszą lekcję i dołącz do jamu.
Peggy Dover jest niezależną pisarką i autorką tekstów, a wkrótce zostanie basistką. Możesz się z nią skontaktować pod adresem [email protected].
„Dożywotni biegacz. Pionier piwa. Guru micasica. Specjalny w popkulturze w ogóle”.
