Badanie na dużą skalę przeprowadzone w Holandii wykazało, że osoby starsze z zaburzeniami funkcji poznawczych miały tendencję do wykazywania objawów lęku i zaburzeń związanych z lękiem. Związek był najsilniejszy w przypadku stosunkowo młodszych uczestników z cukrzycą typu 2. Badanie opublikowano w Dziennik zaburzeń afektywnych.
Zaburzenie lękowe to rodzaj stanu zdrowia psychicznego, w którym dana osoba ma tendencję do reagowania na pewne rzeczy ze strachem i przerażeniem w sposób, który jest wyraźnie przesadną reakcją. Rzeczy, które nie wywołują tak intensywnej reakcji emocjonalnej lub w ogóle nie wywołują reakcji emocjonalnej u osób bez tego zaburzenia, mogą powodować intensywne reakcje lękowe u osób z zaburzeniami lękowymi.
Chociaż normalne jest odczuwanie niepokoju, zwłaszcza w obliczu ważnego problemu lub decyzji lub gdy jesteś w obiektywnym niebezpieczeństwie, zaburzenie lękowe wykracza daleko poza to. Poważnie upośledza zdolność jednostki do funkcjonowania i uniemożliwia jej kontrolowanie swoich reakcji w sytuacjach, które powodują niepokój.
Istnieje kilka rodzajów zaburzeń lękowych, w tym uogólnione zaburzenie lękowe, lęk napadowy, fobie i lęk separacyjny. Uogólnione zaburzenie lękowe to stan, w którym osoba doświadcza ciągłego uczucia wyczerpania i nadmiernego zamartwiania się codziennymi sprawami. W zespole lęku napadowego osoba często doświadcza ataków paniki — nagłego, intensywnego uczucia strachu, które powoduje niekorzystne objawy fizyczne, takie jak przyspieszone bicie serca, przyspieszony oddech, pocenie się i uczucie duszenia się, zawał serca lub „szalenie”.
Fobie to intensywne lęki przed pewnymi sytuacjami lub rzeczami. Poziom strachu przed tymi rzeczami jest często zupełnie nieproporcjonalny do poziomu zagrożenia, jakie stwarzają takie rzeczy i sytuacje. Ten rodzaj lęku można odczuwać nawet w stosunku do zupełnie niegroźnych przedmiotów czy sytuacji.
Zaburzenia lękowe dotykają w swoim życiu około 15% populacji. Badania wykazały, że u osób starszych wyższy poziom lęku wiąże się z gorszymi funkcjami poznawczymi. Jednak nie jest do końca jasne, które aspekty funkcji poznawczych są związane z typami zaburzeń lękowych.
Autorka badania Bernice JA Gulpers i współpracownicy chcieli zbadać szczegóły związku między słabymi zdolnościami poznawczymi a zaburzeniami lękowymi w grupie osób starszych. Przeanalizowali dane z badanie z Maastricht, duże badanie obserwacyjne dorosłych w wieku 40–75 lat, którzy mieszkali w czasie badania w południowej części Holandii. W ramach nowego badania przeanalizowano dane od 7689 uczestników zebrane w latach 2010-2017.
Uczestnicy dokonywali oceny ogólnych objawów lękowych, zaburzeń lękowych, w tym lęku napadowego z agorafobią (lękiem przed otwartą przestrzenią), lęku napadowego bez agorafobii i agorafobii bez lęku napadowego. Uczestnicy wypełnili również krótki zestaw testów poznawczych, aby ocenić funkcjonowanie poznawcze i ocenić funkcjonowanie wykonawcze.
Wyniki pokazały, że uczestnicy, u których zdiagnozowano zespół lęku napadowego lub agorafobię, byli młodsi, gorzej wykształceni i częściej kobiety. Często cierpieli na cukrzycę typu 2 i depresję. Uczestnicy ci mają zwykle gorsze funkcje wykonawcze i pamięć, a także niższą szybkość przetwarzania poznawczego i upośledzenie funkcji poznawczych.
Rozpoznanie agorafobii wiązało się z gorszymi funkcjami poznawczymi (we wszystkich domenach) i większym prawdopodobieństwem wystąpienia zaburzeń poznawczych. Młodsi uczestnicy z agorafobią częściej mieli zaburzenia poznawcze niż starsi uczestnicy z tą diagnozą. Podobnie było z pamięcią. Dorośli z agorafobią i cukrzycą typu 2 mieli niższą średnią szybkość przetwarzania poznawczego i częściej doświadczali zaburzeń poznawczych niż osoby z agorafobią, ale nie z cukrzycą typu 2.
Uczestnicy z wyraźniejszymi objawami lęku uogólnionego byli bardziej narażeni na zaburzenia poznawcze i mieli średnio niższą szybkość przetwarzania poznawczego. Bardziej wyraźne objawy lęku uogólnionego były związane z funkcjami wykonawczymi u młodszych uczestników, ale nie u starszych uczestników. Upośledzenie funkcji poznawczych było bardziej prawdopodobne u uczestników z wyraźniejszymi objawami, którzy również chorowali na cukrzycę typu 2, niż u osób bez.
Uczestnicy z zespołem lęku napadowego mają zwykle słabą pamięć. Młodsi uczestnicy z zespołem lęku napadowego częściej mieli zaburzenia poznawcze, ale nie dotyczyło to starszych uczestników.
Znaleźliśmy niewielkie poparcie dla określonej roli dysfunkcji wykonawczych w zaburzeniach lękowych. Agorafobia była związana z większym prawdopodobieństwem wystąpienia zaburzeń poznawczych, z gorszymi wynikami w funkcjonowaniu wykonawczym, ale także w innych domenach poznawczych i w podobnym stopniu. Za wysokie wyniki w GAD7 [general anxiety symptoms]Naukowcy doszli do wniosku, że związek z funkcjami wykonawczymi stał się nieistotny po uwzględnieniu zaburzeń depresyjnych, ale pozostał istotny dla zaburzeń poznawczych.
Zespół lęku napadowego nie był związany z funkcjami wykonawczymi, ale raczej z pamięcią. Nie było znaczących powiązań lęku napadowego w ciągu całego życia z domenami poznawczymi lub prawdopodobieństwem upośledzenia funkcji poznawczych. Powiązania były najsilniejsze u młodszych uczestników, agorafobii i GAD-7 [general anxiety] Wyniki również u pacjentów z cukrzycą typu 2.
Badanie rzuca światło na powiązania między lękiem a wydajnością poznawczą. Należy jednak zauważyć, że projekt badania nie pozwalał na wyciąganie wniosków przyczynowo-skutkowych. Ponadto nie zbadano niektórych aspektów funkcjonowania poznawczego, takich jak pamięć wzrokowa czy język.
badania, „Lęk i wydajność poznawcza w badaniu Maastricht: badanie przekrojowe populacjiAutorzy: Bernice JA Gulbers, Frans RJ Verhey, Simon GBM Ussen, Miranda T Schramm, Bastien E. de Galan, Martin BJ van Boxtel, Coen da Stewehr i S. Koehler.
„Podróżujący ninja. Rozrabiaka. Badacz bekonów. Ekspert od ekstremalnych alkoholi. Obrońca zombie.”
