Miłośnik przyrody zwraca obiektyw na ptaki, które są rekordzistami w najdłuższych lotach

Łatwo zrozumieć, dlaczego Motueka Sandspit jest ulubionym miejscem obserwacji ptaków fotografki przyrody Rebeki Pooter.

Trzykilometrowa wędrówka w dół mierzei o tej porze roku jest nagradzana oglądaniem nie mniej niż 3000 jasnoogoniastych widzących wirujących w chmurze przed uderzeniem w ziemię.

Ptaki brodzące mają zamiar rozpocząć epicką migrację na Alaskę, powiedział Pooter, zatrzymując się, aby żerować w regionie Morza Żółtego między Chinami a Półwyspem Koreańskim, w drodze na swoje tereny lęgowe.

W drodze powrotnej do Nowej Zelandii, około września, przylatują prosto – jeden ptak w 2020 r. ustanawia rekord odległości bez międzylądowania dla ptaków wędrownych na odległość ponad 12 000 km, w ciągu dziewięciu dni, z Alaski do zatoki Firth of Thames (pokonany przez Boga Kto w zeszłym roku przeleciał 13 000 km bez międzylądowania z Alaski na Tasmanię).

Czytaj więcej:
* Pierwsze modele sezonu przybywają do Christchurch
* Honda zmienia bieg, ogłaszając nowe centrum serwisowe w Stoke
* Godwits rozpoczęli coroczną migrację na Alaskę z Foxton Beach

Pooter powiedział, że ptaki wróciły chudsze i „nieco niechlujne” po maratońskiej migracji.

Kierując się na Alaskę, pod koniec lata Antypody są „krępe”, a samce są szczególnie „ładne” z płowym umaszczeniem hodowlanym.

– Mogłabym to oglądać godzinami – powiedziała.

Emerytka z Nelson zwróciła swój obiektyw w stronę ptaków w 2008 roku. Powiedziała, że ​​Motueka Sandspit jest jej ulubionym miejscem, ponieważ jest tak blisko, a poza Godwitami jest domem dla różnych ptaków, w tym dwóch gatunków muszli.

Dorastając z ojcem botanikiem i poznając botaniczne nazwy nowozelandzkich roślin, zdecydowała w 2000 roku, że będzie „fotografować to, co zna” – głównie rośliny na szczytach gór – i napisała książkę o florze alpejskiej, a później jeden również na grzyby.

Ale kiedy Pooter zachorowała na raka w 2008 roku i musiała przestać uprawiać alpinizm, skupiła się na fotografowaniu ptaków w pobliżu jej domu na nadmorskich przedmieściach Nelsona, Atauhai.

Nie znała wtedy nazw różnych mew czy rybitw. Wkrótce spotkałem w Boulder Bank kolesia z grupy ornitologicznej, który „pokazał mi mój pierwszy sukces z jego lunetą”.

Była zdumiona, że ​​nigdy wcześniej nie zauważyła ptaków.

Potter dołączył do Grupy Nelsona Ptaki z Nowej ZelandiiMam długi obiektyw, a ty wciąż uczysz się o ptakach, powiedziała.

„Cały czas fotografuję wszelkiego rodzaju ptaki. Głównie morskie, bo wylatywały w tę stronę lub na mierzeję”.

Właśnie wróciła z wycieczki do Złotej Zatoki, gdzie fotografowała bąki, ostrygojady, kudły, rybitwy i „wszelkiego rodzaju” ptaki na plaży Pakawau – dodając zdjęcia do swojej kolekcji na stronie, FlickrAby dzielić się z miłośnikami przyrody na całym świecie.

Jesienią znaleziono ją szukającą grzybów w rezerwacie Nelson Brook Waimarama i miejscach takich jak most Pelors i zachodnie wybrzeże, i miała właśnie opublikować trzecie wydanie swojej książki o grzybach nowozelandzkich.

„Każdego sezonu znajduję grzyby, których nigdy wcześniej nie widziałem.

– Nie masz pojęcia, co znajdziesz.

W miesiącach letnich jeździła na pola narciarskie i miejsca takie jak Arthurs Pass, aby uchwycić na filmie kwitnące alpejskie rośliny.

Powiedziała, że ​​Pooter przez resztę życia przedstawiała „swego rodzaju naturę”.

„Po prostu kocham całą przyrodę.

„Po prostu uwielbiam tam być”.