Ucieczka przed nazistami, a następnie znalezienie życia – i miłości – w Nowej Zelandii

Johann Juncker siedzi w wygodnym fotelu i delikatnie gładzi dłoń swojej żony, z którą jest od 67 lat, Heather.

Balony, kartki, tort i prezenty Speighta to bez wątpienia okazja, którą świętuje – swoje 100. urodziny.

Yonker, który cierpi na demencję i znajduje się pod opieką w Radius Fulton w Dunedin, ma niezwykle mocny uścisk dłoni i historię do opowiedzenia.

Tę historię opowiada 88-letnia Heather, a przynajmniej na podstawie drobnych szczegółów, które jej opowiedział.

„W ogóle niewiele mówił o wojnie” – stwierdziła.

Johann Juncker miał zaledwie 16 lat, gdy w Europie wybuchła wojna, podczas której sąsiednie Niemcy najechały Polskę, następnie Danię, Norwegię i Belgię, zanim w maju 1940 r. przekroczył granicę z własnym krajem: Holandią.

Wysoki, silny młody człowiek Juncker był jednym z 12 milionów ludzi z zaatakowanych krajów, którzy zostali zmuszeni do pracy dla nazistowskich Niemiec.

Zabrano go ciężarówką i wywieziono do obozu, gdzie zmuszano go do pracy.

„Byli dość brutalni” – Heather Yonker powiedziała o przeżyciach męża.

Wiele osób zmuszonych do pracy było ofiarami przemocy lub zmarło. Niektórym, jak Johan Juncker, udało się uciec.

Starszy rzeźnik został zmuszony do pracy w rzeźni, a młodemu człowiekowi kazał uciekać.

Junckerowi udało się uciec z obozu dzięki pomocy rzeźnika, który wręczył mu paczkę suszonego mięsa i włożył ją do kieszeni.

Podróżował pieszo nocą, aby uniknąć wykrycia, co groziło mu niemal pewną śmiercią, i ostatecznie wrócił do rodzinnego miasta.

Juncker ukrywał się w domu swojego brata aż do wyzwolenia kraju pod koniec 1944 r.

Po wojnie jej przyszły mąż marzył o opuszczeniu ojczyzny i postanowił osiedlić się w Nowej Zelandii.

To było w Milton, na południe od Dunedin, gdzie para spotkała się w młynie Bruce’a Woolena.

„Ja pracowałem w biurze, a on w dziale przędzenia, a tamtejszy menadżer poprosił mnie, abym z nim poszedł i porozmawiał”.

„Był nowy w mieście i dość ciekawy”.

Był wysoki i silny, ale słabo mówił po angielsku, więc pomogłem mu w nauce.

Powiedziała, że ​​język między nimi jest znowu ograniczony, „ale nadal prowadzimy dziwną rozmowę”.

Odwiedzała męża „tak często, jak tylko mogła”.

„To bardzo miła osoba, bardzo opiekuńcza. Pomógłby każdemu, kto tego potrzebował. To mi się w nim najbardziej podobało. „