Misja NASA Juno zauważa dziwną „twarz” na Jowiszu

Podczas swojego 54. lotu NASAJuno zrobiła zdjęcie JowiszObszar Jet N7 ukazujący burzliwe chmury i separator planety. Obraz ten, przetworzony przez Władimira Tarasowa, wzbudził zainteresowanie naukowców i pokazał skutki pareidolii.

Oszałamiające zdjęcie północnej części Jowisza przez Juno

7 września 2023 roku, podczas 54. przelotu obok Jowisza, misja NASA Juno uchwyciła ten widok najbardziej na północ wysuniętego obszaru gigantycznej planety, zwanego Jet N7. Zdjęcie pokazuje burzliwe chmury i burze wzdłuż linii podziału Jowisza, linii oddzielającej dzienną i nocną stronę planety. Niski kąt padania światła słonecznego podkreśla złożoną topografię obiektów w tym regionie, które naukowcy badali, aby lepiej zrozumieć procesy zachodzące w atmosferze Jowisza.

Pareidolia w obłokach Jowisza

Jak to często bywa w przypadku obserwacji Juno, chmury Jowisza na tym zdjęciu powodują pareidolię, czyli efekt, który powoduje, że obserwatorzy postrzegają twarze lub inne wzory w dużej mierze losowo.

Przetwarzanie obrazu przez naukowca obywatelskiego

Obywatelski naukowiec Władimir Tarasow stworzył to zdjęcie, korzystając z surowych danych z instrumentu JunoCam. W momencie wykonania pierwszego zdjęcia sonda Juno znajdowała się około 7700 kilometrów nad wierzchołkami chmur Jowisza, na około 69 stopniach szerokości geograficznej północnej.

Obraz na górze tego artykułu został przycięty. To jest pełna opinia. Źródło obrazu: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS, Władimir Tarasow

Przegląd pareidolii

Pareidolia to zjawisko psychologiczne, w którym umysł postrzega znajomy wzór lub obraz, często twarz, w przypadkowym lub niepowiązanym bodźcu wzrokowym. Ta interesująca cecha ludzkiej percepcji polega na tym, że ludzie widzą kształty zwierząt w chmurach, rozpoznają twarz mężczyzny na Księżycu, a nawet widzą Jezusa na kawałku tostu.

Ludzki umysł jest zaprogramowany do rozpoznawania twarzy; Jest to cecha ewolucyjna, która pomogła ludziom rozpoznawać innych ludzi i komunikować się z nimi. Zdolność rozpoznawania twarzy jest tak głęboko zakorzeniona, że ​​nasze umysły często wypełniają luki, gdy otrzymujemy niekompletne lub niejednoznaczne dane wizualne, co prowadzi nas do zobaczenia twarzy tam, gdzie ich nie ma.

Ale pareidolia nie ogranicza się do twarzy. Może obejmować słyszenie dźwięków fantomowych w przypadkowym hałasie. Na przykład niektórzy mogą twierdzić, że słyszą niewyraźne dźwięki w dźwięku wentylatora lub widzą wzory w przypadkowym ułożeniu płytek.

Zjawisko to można znaleźć na przestrzeni dziejów i wpłynęło na wiele dziedzin kultury, od scen religijnych po sztukę. Niezależnie od kontekstu pareidolia służy jako fascynujące przypomnienie potężnych, a czasem zwodniczych zdolności mózgu do rozpoznawania wzorców.