Gdy zbliżał się koniec, „bojąc się swojego losu i ignorując rozkazy opuszczenia rannych”, niektórzy z jego towarzyszy zmusili go do przyłączenia się do ewakuacji kompanii kanałami. „Spędziłem siedem godzin z setkami powstańców i nieoczekiwanymi cywilami, poruszając się po ciemku w tę i z powrotem na kolana w gęstym, śmierdzącym płynie. W najgorszym razie Niemcy zablokowali główny kanał w kierunku centrum miasta, wywołując panikę i zamieszanie.
Kiedy on i kilku przyjaciół zostali w końcu zmuszeni do wyjścia na powierzchnię, spotkali ich żołnierze z Vermach. Poddaje się bez hałasu.” Inni nie mają tyle szczęścia.
W niewoli, kilka dni później załadowano ich na ciężarówki i wywieziono na zachód do obozu jenieckiego pod Bremą, skąd siedem miesięcy później zostali zwolnieni przez wojska amerykańskie i brytyjskie.
Pod koniec wojny Belchinsky służył w 1. Dywizji Pancernej Wojska Polskiego w Niemczech pod dowództwem brytyjskim. Wylądował w Wielkiej Brytanii w styczniu 1946 roku.
Było jasne, że nie będzie mile widziany w kontrolowanej przez Sowietów Polsce, więc zdecydował się osiedlić w Wielkiej Brytanii. Studiował anglistykę, zapisał się jako student na Uniwersytecie St Andrews, a po uzyskaniu pierwszego stopnia z polityki i ekonomii, Hegel otrzymał dyplom w 1956 roku w Queen’s College w Oksfordzie z drobnej pracy politycznej. Był członkiem Pembroke College od 1957 do 1992.
„Student. Prawdopodobnie specjalista od kafeterii w kafeterii. Profesjonalista telewizyjny. Kuglarz. Profesjonalny specjalista od żywności. Typowy alkoholik.”
