Największa bokserka Nowej Zelandii błyszczy po zwycięstwie w Australii

W wieku 55 lat Lisa Ryan z Reefton została oficjalnie najstarszą bokserką w Nowej Zelandii.

W Nowej Zelandii nie możesz brać udziału w zawodach bokserskich, ponieważ legalny wiek uprawniający do udziału w zawodach to 50 lat. Ale za granicą, mówi, zawody Masters przeżywają rozkwit.

W zeszłym miesiącu Ryan odniosła zwycięstwo przez nokaut na Mistrzostwach Amatorów Ageless Warriors w Australii, a teraz przygotowuje się do kolejnej imprezy, Pan Pacific Masters Games.

Powiedziała RNZ, że potrzebuje wyzwania, aby się zmotywować Noce.

„Wyciągnąłem kapelusz z głowy i zacząłem to wypróbowywać. Ponieważ należę do osób, które stają się bardzo leniwe, jeśli nie postawię sobie małego wyzwania.

„I prawdopodobnie nie będę trenował do niczego, chyba że postawię sobie wyzwanie.

„Strach przed upokorzeniem zwykle motywuje mnie do tego, aby trenować, a potem móc rywalizować”.

Po raz pierwszy zetknęła się ze światem boksu w latach 90., kiedy jako reporterka poznała starszego boksera z Nowej Zelandii, Erica Briggsa.

„Uprawiałem wtedy inne sporty. Poszedłem obejrzeć jedną z jego sesji treningowych, a on prowadził siłownię w Workingmen's Club w Greymouth.

„Widziałem, co robił podczas treningu i zaprosił mnie na trening. Zrobiłem więc podskoki i kilka innych ćwiczeń i już po około pięciu minutach byłem całkowicie wyczerpany.

„Więc pomyślałem, że musi być w tym coś dobrego. Stamtąd dołączyłem do zespołu. Wrzucili mnie na ring już po trzech miesiącach treningu. Było to więc dobre doświadczenie”.

Jak dodała, wygrała ten mecz.

„Udało mi się zatrzymać przeciwnika już w pierwszej rundzie, myślę, że miałem szczęście, bo byłem wtedy tak zdenerwowany, że nie przestawałem uderzać i gdyby trwało to dłużej niż pierwszą minutę, nie zrobiłbym tego. byli w stanie przetrwać, ponieważ rozgrywa się po trzy rundy w każdej. „Dwie minuty na ringu to bardzo dużo czasu na zadawanie ciosów bez zastanowienia i myślę, że właśnie to wtedy robiłem – ale pomogło mi to się utrzymać”.

Potem przyszedł czas na Mistrzostwa Canterbury.

„Zdobyłam dwa tytuły, tytuł Women's Open w wadze 54 kg i tytuł Women's Open w wadze 57 kg, co było zaskoczeniem, ponieważ Maria McCallum była wówczas obecną mistrzynią kraju i nigdy nie została pokonana.

„Więc ta mała dziewczynka z Zachodniego Wybrzeża poszła tam, ale myślę, że to była tylko dziewczynka. Tak naprawdę nie wiedziałam, w co się pakuję, więc postanowiłam spróbować”.

Jak mówi, po startach w kadrze narodowej miała długą przerwę od boksu.

„Kiedy byłam młodsza, podjęłam kilka złych decyzji. Byłam wplątana w związek, który nie był dla mnie dobry.

„On boksował, więc przez dwadzieścia lat unikałem uprawiania sportu, który kochałem. Potem pomyślałem, dlaczego miałbym unikać uprawiania sportu, który naprawdę kocham?

Mówi, że zawody boksu mistrzów są w Australii „absolutnie ogromne”.

„W listopadzie odbywa się duży turniej, Pan Pacific Championships, do którego dołączają zawodnicy z całego świata. W turnieju biorą udział zawodnicy z Rosji, Tajlandii, Republiki Południowej Afryki i Szkocji. Będzie to więc wspaniałe wydarzenie przetestować, czy mogę zdobyć tam trochę doświadczenia.”

Mówi, że powrót na ring dodał jej sił.

„Pomogło mi przez to przejść. Jest to dla mnie dobre. Znajdziesz to, co jest dla ciebie dobre, prawda? Ale dla mnie jest to naprawdę dobre połączenie pod względem psychicznym i fizycznym”.

Mówi, że to mogą być jej złote lata i nie planuje jeszcze odchodzić na emeryturę.

„Miałem dwie operacje prawego i jedną lewego kolana, ale nadal boksuję, prawdopodobnie z powodu biegania po szosie i zbyt częstego squasha w przeszłości.

„Ale wiesz, nadal mogę się poruszać i jest to ćwiczenie angażujące całe ciało, które nie wpływa znacząco na ilość chrząstki pozostałej w kolanach. Zatem dopóki mogę się ruszać, myślę, że będę to kontynuować. „