Cotygodniowy esej filistyńskiego pisarza na temat ekonomii politycznej musi nieustannie walczyć, aby nie skończył jako przeciętny, gadatliwy lub, co gorsza, półdupki. W końcu ekonomia polityczna porusza się w lodowatym tempie i niekoniecznie nadaje się do cotygodniowego cyklu informacyjnego. Dlatego w tym tygodniu zdecydowałem się na grę słowną.
Premier Narendra Modi złożył w tym tygodniu wizytę w Polsce. Nazwa tego kraju niewiele znaczy dla większości Hindusów, z wyjątkiem stanu Kerala. Film malajalam z 1991 roku Wiadomość; Jest to jedna z najlepszych satyr politycznych, jakie kiedykolwiek powstały w Indiach. Ujawnienie: Jako Bihari wiem to tylko dlatego, że jestem żoną Malajali.
Film opowiada o dwóch aktywnych politycznie braciach z Kerali – jednym z Kongresu, a drugim lewicowca – którzy nieustannie toczą autodestrukcyjną walkę, podczas gdy ich rodzice cierpią psychicznie i materialnie. Jedna ze scen pokazuje, jak chudy brat kongresmana oskarża swojego lewicowego rodzeństwa o uciekanie się do międzynarodowej retoryki politycznej, gdy kwestionuje go w lokalnych kwestiach politycznych. Ci, którzy znają lewicę w Indiach, zgodzą się, że jest to uzasadniona krytyka lewicy. Lewicowy brat drwi ze swojego prawicowego rywala.
Wtedy brat Kongresu rzuca mu wyzwanie.Wydarzyło się w Polsce? (Co się wydarzyło w Polsce)”.
Wiadomość Powstała w 1991 roku, dwa lata po tym, jak Solidarność przewodziła powstaniu ludowemu, które obaliło rządy komunistyczne w Polsce, jednym z najważniejszych państw satelickich Związku Radzieckiego. Rzucanie wyzwania zagorzałemu komunisty w sprawie Polski po upadku bloku socjalistycznego oznacza kwestionowanie ich rozwoju. Odpowiedź lewicowego rodzeństwa jest prawidłowa. „Możesz napisać list w sprawie Polantyny! Nie moje szczęście. (Nie mów ani słowa o Polsce! Nie podoba mi się to.)”, powiedział, gdy prawie się zderzyli.
Kiedy Wiadomość Całkowicie słuszne jest nazywanie ideologii lewicy w Kerali za pomocą polskiej analogii, ideologia jest niczym, dotyka tylko mniej wykształconych podwładnych ideologii politycznych.
Można to stwierdzić na podstawie innej historii z Polski, w której pisarz przeprowadził wywiad z Amartyą Senem na temat jego biografii. Dom na świecie. W pewnym momencie książki Chen opowiada o swojej wymianie zdań z Oscarem Lange w Cambridge w 1956 roku. Pochodzący z Polski Lange był jednym z najsłynniejszych ekonomistów marksistowskich i uważanym za autorytet w dziedzinie socjalistycznych metod planowania.
Lange rozmawiał z Chenem, jak polski rząd z pomocą Związku Radzieckiego zbudował w pobliżu Krakowa duże miasto przemysłowe, Nową Hutę (dosłownie Nową Hutę Stali), aby zaszczepić wśród ludności postępową ideologię. Huta stali, która nazywała się Huta Włodzimierza Lenina i której produkcja przekraczała potrzeby Polski, nie miała ekonomicznego sensu, ponieważ surowce trzeba było transportować z odległych miejsc, Lange powiedział Chenowi.
Jednak decyzja o budowie fabryki została podjęta, ponieważ – jak Lange wyjaśnił Chenowi – „Kraków był bardzo reakcyjnym miastem z długą prawicową historią – nie do końca walczyło tam z nazistami”. „Decyzja została podjęta. Kraków potrzebował nowoczesnego miasta przemysłowego z «wielkim proletariatem».” Lange stwierdził, że pomysł się powiódł i „ludzie w Krakowie już zaczynają być mniej reakcyjni”. Chen przypomniał sobie, że rozumowanie Lange nie przekonało go, które uznał za „zbyt eleganckie i formalne”.
Historia udowodni, że sceptycyzm Chena był słuszny, a determinizm ekonomiczny Langego błędny. Zamiast stać się bastionem ideologii komunistycznej, Nowa Huta wyłoniła się jako ośrodek polityki antykomunistycznej i wywołała falę uderzeniową tektoniczną, która odegrała kluczową rolę w upadku całego obozu socjalistycznego. Jeden z najpopularniejszych protestów w Nowej Hucie miał miejsce, gdy „wierzący” z klasy robotniczej zmobilizowali się przeciwko planom reżimu komunistycznego zastąpienia kościoła w mieście drewnianym krzyżem, który czcili. Karol Józef Wojtyła, który zapoczątkował tradycję Mszy o północy w mieście uważanym za ateistów, był papieżem Janem Pawłem II w latach 1978–2005.
„Z politycznego punktu widzenia Europa Wschodnia była piętą achillesową systemu sowieckiego, a Polska (oraz w mniejszym stopniu Węgry) była jego najbardziej bezbronną” – napisał historyk Eric Hobsbawm w Age of Extremes. „Opinię publiczną w kraju (Polsce) w dużej mierze jednoczyła nienawiść do reżimu, ale także antyrosyjski (i antysemicki) i sentymentalnie rzymskokatolicki, polski nacjonalizm” – napisał Hobsbawm.
Nie tylko obrona ideologii skłoniła komisarzy do wiary, że czynniki ekonomiczne mogą zatriumfować nad wszystkimi innymi szansami na zachowanie socjalizmu. Historia jest pełna przypadków, w których potężni politycy często myślą, że jedynymi istotnymi sprzecznościami są te, które wskazali i rozwiązali, a wszystko inne stało się nieistotne. Historia wielokrotnie pokazała nam, że tak solidne rozumowanie jest błędne.
Aby dodać bardziej współczesny i prowokacyjny przykład, niemal podobne uczucia można odnaleźć w narracji wokół wyników wyborów w okręgu wyborczym Faizabad Lok Sabha, w skład którego wchodzi Ajodhja. BJP wierzyła, że ma kuloodporne ubezpieczenie polityczne nie tylko w Faizabadzie, ale w całym Uttar Pradesh, ponieważ po długich kontrowersjach zbudowała świątynię Ram, i będzie mocno głosować na Hindutvę w całym stanie.
Wyborcy najwyraźniej myślą inaczej. Z pewnością równie błędne jest wyciąganie przeciwnego wniosku, że porażka BJP w Ajodhji musi być dekretem przeciwko Hindutwie i BJP.
Zarówno Polska, jak i Ajodhja uczą nas tej samej lekcji na temat ideologii i jej praktyk politycznych. Mogą przyjąć zupełnie inny kurs, niż nasze teorie mogą wstępnie nas przekonać.
Redaktor HD zajmujący się danymi i ekonomią polityczną, Roshan Kishore, pisze cotygodniową kolumnę na temat stanu gospodarki kraju i jego skutków politycznych.
„Student. Prawdopodobnie specjalista od kafeterii w kafeterii. Profesjonalista telewizyjny. Kuglarz. Profesjonalny specjalista od żywności. Typowy alkoholik.”
