Wspaniała przyjaźń między słynnymi architektami Warrenem i Mahoneyem

Ricka Harveya i Gene’a Mahoney’a
obraz: Pod warunkiem, że

Maurycy i ja To nieoczekiwanie przejmujące, zabawne, a czasem bolesne spojrzenie na trwałą współpracę architektów Sir Milesa Warrena i Maurice'a Mahoneya oraz budowę i ratunek kultowego ratusza w Christchurch.

Ten fascynujący dokument jest obecnie wyświetlany w kinach w całym Aotearoa w Nowej Zelandii, pobił rekordy kasowe w Otautahi Christchurch i został przyjęty na Festiwal Filmów o Architekturze w Rotterdamie.

Współreżyser, producent i scenarzysta Rick Harvey kręcił krótki film dokumentalny o renowacji ratusza w Christchurch, a podczas wywiadów Sir Miles powtarzał „Maurice i ja”, co skłoniło Harveya do uświadomienia sobie, że być może istnieje inna historia do opowiedzenia. Kilka lat później Harvey poznał reżyserkę i producentkę castingu Jane Mahoney i powiedział jej o pomyśle stworzenia filmu dokumentalnego o Sir Milesie i jej ojcu – Maurice Mahoneyu.

Rozmawiali z Jane Mahoney i Rickiem Harveyem Kultura 101Berlina Lau.

Pierwsza część filmu opowiada o przyjaźni i spotkaniu dwóch przyszłych architektów. Warren pochodzi z dwóch bardzo różnych środowisk: uczęszczał do prywatnej szkoły Medbury, a następnie do Christ College w Christchurch, natomiast Mahoney dorastał we wschodnim Londynie. Mahony należy do rodziny robotniczej, a jego rodzina przybyła do Nowej Zelandii, gdy miał dziesięć lat.

Poznali się i zostali przyjaciółmi, gdy mieli szesnaście lat. Po szkole ich drogi się rozeszły, szkoląc się i pracując pod okiem różnych mentorów.

Sir Milesowi Warrenowi przypisuje się wprowadzenie modernizmu i architektury brutalistycznej do Christchurch po tym, jak mieszkał i pracował w Londynie.

Biuro Warren & Mahoney pod adresem 65 Cambridge Street TCE w Christchurch zostało zbudowane w 1963 roku i było wówczas opisywane jako „zbudowane z bloczków betonowych i rur spustowych”.
obraz: Pod warunkiem, że

Brutalność może dzielić ludzi. Niektórym publiczne eksponowanie i używanie betonu wydaje się surowe, rygorystyczne i opresyjne. Aspekt estetyczny jest naprawdę prostszy: pokazuje, w jaki sposób budynek został zbudowany i odzwierciedla materiały, połączenia i skrzyżowania. To, co jest w środku, musi pojawić się także na zewnątrz.

Pierwszym przykładem interpretacji tego stylu były apartamenty przy Dorset Street. W 1958 roku nawiązali udaną i trwałą współpracę, a ich pierwszą współpracą była Szkoła Pielęgniarek Stomatologicznych przy Colombo Street w 1958 roku.

Obecnie Warren and Mahoney ma siedem lokalizacji na całym świecie i zatrudnia ponad 350 osób.

Sir Miles Warren i Maurice Mahoney – około 1966 r
obraz: Pod warunkiem, że

Kiedy byli młodsi, Jane i jej rodzeństwo znali go jako „wujka Milesa” i widywali go podczas corocznej świątecznej wycieczki. Podczas wakacji w szkole średniej Jane pracowała w biurze w drukarni lub „irytowała sekretarki i zanosiła herbatę Sir Milesowi, co zawsze było stresującym przeżyciem” – mówi ze śmiechem.

Z dokumentu jasno wynika, że ​​od początku obie strony łączyły ogromny szacunek i jasne zrozumienie umiejętności, jakie posiada druga strona. Mahoney był bardzo rygorystyczny w kwestii szczegółów i dokładności, podczas gdy Warren widział „szerszy obraz”.

„To klasyczny scenariusz, w którym każda ze stron kończy swoje zdanie, a następnie rozpoczyna je od miejsca, w którym druga strona przerwała. Myślę, że ona też to zrobiła” – mówi Harvey.

„Miles będzie mógł sprzedać pomysł, a Maurice sprawdzi szczegóły”.

Oficjalne otwarcie ratusza w Christchurch – 1972 r
obraz: Kolekcja Looney Family

W miarę postępu filmu dokumentalnego ratusz w Christchurch pojawia się w filmie jako trzeci główny bohater. Po przedstawieniu projektu komisji projekt Warrena i Mahoneya został wybrany spośród 58 projektów w 1965 roku. Projekt ukończono w 1972 roku.

Sir Miles pojechał do Londynu i był bardzo zainspirowany wspaniałą Royal Albert Hall. Choć słynie z całkowicie okrągłej konstrukcji, która pozwala widzom na bliższą relację z tymi na scenie, projekt ten był problematyczny z akustycznego punktu widzenia. Orkiestra grała pod królewską kopułą sali, ale odbijała się echem. Wklęsły kształt pochłania dźwięk, a następnie skupia go, a następnie rozprasza z powrotem do publiczności.

Konsultant ds. akustyki i doradca projektu, Sir Harold Marshall, przyznał, że dźwięk „odbity z boku” odegrał ważną rolę w sukcesie akustyki sali. Reflektory akustyczne umieszczone w pomieszczeniu będą identyfikować „gorące punkty” i korygować poziom dźwięku poprzez zastosowanie materiałów dźwiękochłonnych. Ratusz w Christchurch był głośnym triumfem, a pionierski projekt zyskał uznanie na arenie międzynarodowej. Słynny dyrygent i kompozytor Leonard Bernstein wyraził pragnienie, aby Nowy Jork miał taką salę.

Douglas Lilburn Hall, ratusz w Christchurch, 1972
obraz: Zachowanie i współpracownicy

„To naprawdę wyznaczyło nowy standard i wytyczyło nowy kierunek w projektowaniu koncertów. To było naprawdę niesamowite” – mówi Jane.

Następstwa trzęsienia ziemi w Christchurch, 22 lutego 2011 r
obraz: Pod warunkiem, że

Ale potem w latach 2010 i 2011 nawiedziły nas trzęsienia ziemi.

Warren i Mahoney byli świadkami zniszczenia, zniszczenia i ostatecznie zburzenia znacznej części dzieła ich życia.

Film zawiera ponad 30 wywiadów, w tym wywiady z Sir Bobem Barkerem, Liane Dalziel, dr Jessicą Halliday, Sir Haroldem Marshallem i obecnym spikerem Izby Reprezentantów Gerrym Brownlee, który w latach 2010–2017 był ministrem ds. usuwania skutków trzęsienia ziemi w Canterbury. Kluczowe wywiady Oprócz architekci Harvey i Mahoney byli głównymi decydentami w sprawie renowacji ratusza w Christchurch.

W tym momencie film staje się listem miłosnym do Christchurch, potwierdzeniem naszego modernistycznego dziedzictwa i walką o ocalenie ratusza.

Film jest listem miłosnym córki do ojca. Jeśli chodzi o Harveya, który urodził się w tym samym roku, w którym otwarto ratusz, twierdzi, że budynek odegrał dużą część jego życia i życia innych osób.

„Zawsze kochałem ten budynek i dlatego powstał ten film. Zawsze był częścią mojego życia.

„Jako budynek użyteczności publicznej jest to niesamowite. Zachowanie takiego budynku ma także znaczenie dla podtrzymania wspomnień. Kiedy tracisz tak wiele budynków, które wzbudziły w Tobie wspomnienia, chcesz zachować te dobre”.