Badanie: Ziemia miała pierścień 466 milionów lat temu

Niektórzy naukowcy twierdzą, że gdybyś spojrzał znad Ziemi około 466 milionów lat temu, mógłbyś zobaczyć jasny pierścień rozciągający się na niebie.

A Badanie opublikowane w tym miesiącu Łączy dużą liczbę kraterów uderzeniowych w ordowiku, erze zanim na Ziemi pojawiły się zwierzęta, z pierścieniem gruzu asteroid, który otaczał naszą planetę przez miliony lat.

Naukowcy od dawna spekulują na temat pochodzenia meteorytu w ordowiku, kiedy Ziemia została zbombardowana przez skały kosmiczne z niezwykle dużą szybkością, w wyniku czego powstały dziesiątki kraterów i osadów wypełnionych meteorytami. Poprzednie badania wskazywały, że zdarzenie to było wynikiem uderzenia meteorytu. Duża asteroida Które oddzieliły się od głównego pasa między Marsem a Jowiszem i wysłały fragmenty skał do wewnętrznego Układu Słonecznego, gdzie uderzyły w naszą planetę.

Ale co by było, gdyby ten starożytny obiekt eksplodował na kawałki na naszym progu? Naukowcy pod kierownictwem Andy'ego Tomkinsa, profesora nauk o Ziemi i nauk planetarnych na Uniwersytecie Monash w Australii, przewidują, że asteroida przelatuje w odległości tysięcy mil od Ziemi, na tyle blisko, że może zostać rozerwana przez grawitację planety. Pozostałości po rozpadzie połączyły się następnie w pierścień wokół równika, co można powiązać z dramatycznymi zmianami klimatu i różnorodności biologicznej w tamtym czasie.

„Wpadłem na ten pomysł, kiedy przeczytałem popularno-naukowy artykuł o Fobosie i Deimosie, dwóch księżycach otaczających Marsa, powstałych z pozostałości pierścieni wokół Marsa” – powiedział dr Tomkins, którego badanie opublikowano w czasopiśmie Earth and Planetary Listy naukowe. „Zastanawiałem się, jak bym wyglądał w zapisie geologicznym, gdyby Ziemia również miała w przeszłości pierścień”.

Dr Tomkins i jego zespół stworzyli mapę pokazującą, gdzie w tamtym czasie na Ziemi znajdowało się 21 kraterów ordowiku. Gdyby szczątki pochodziły z pasa asteroid, kratery byłyby rozsiane po całej planecie. Jednak kratery były skupione wokół równika, co wskazywało, że powstały w wyniku upadku meteorytów z pierścienia równikowego.

„To właśnie odkrył. Wszystkie te planety znajdują się dość blisko równika, a przez naturalne kratery uderzeniowe bardzo trudno jest to osiągnąć” – powiedział dr Tomkins.

Zespół twierdzi, że nadal nie ma dowodów na to, że Mars i Księżyc doświadczyły w tym czasie podobnych wysokości kraterów uderzeniowych, co sugeruje, że szczątki były zlokalizowane na Ziemi. Ponadto badacze wskazali na meteoryty ordowiku ze Szwecji, które wykazują niewielką ekspozycję na promieniowanie kosmiczne, co oznacza, że ​​skały spadły na Ziemię w ciągu dziesiątek tysięcy lat po rozpadzie ciała macierzystego. Natomiast szczątki pasa asteroid są zazwyczaj wystawione na działanie promieniowania kosmicznego przez miliony lat.

Zespół zastanawiał się także, czy cień rzucany przez pierścień na Ziemię ochłodził planetę, wywołując poważne zjawisko lodowcowe zwane epoką lodowcową Hernantian, które wstrząsnęło biegiem życia. To powiązanie ma charakter bardziej spekulacyjny, ale zasługuje na dalsze badania, stwierdziła dr Tomkins.

Te „wiele dowodów” łączą się, tworząc „naszym zdaniem wiarygodną hipotezę” – stwierdził dr Tomkins.

Birger Schmitz, profesor geologii na Uniwersytecie w Lund w Szwecji, pochwalił nowe i innowacyjne podejście zespołu, ale stwierdził, że potrzeba więcej danych.

„Artykuł przyjmuje zupełnie nową perspektywę, a to z pewnością pomoże nam zrozumieć, co wydarzyło się w ordowiku” – powiedział dr Schmtz, który jest również powiązany z Obserwatorium Purple Mountain w Chinach.

Gretchen Benedix, profesor nauk o Ziemi i planetach na Uniwersytecie Curtin w Australii, określiła badanie jako „kuszące”, ale nie była przekonana. Wskazała, że ​​meteoryty mogły zderzać się na obszarach oddalonych od równika, nie pozostawiając żadnych śladów geologicznych. Była również sceptyczna co do proponowanego związku między pierścieniem a epoką lodowcową Hernantian.

„Jest tu wiele hipotez, co nie jest złe” – stwierdził dr Benedix o badaniu. „Ale myślę, że trzeba opracować fizykę i chemię”.

W tym celu dr Tomkins i jego współpracownicy opracowali sposoby testowania swoich hipotez, w tym badania meteorytów ordowiku na różnych szerokościach geograficznych i bardziej złożone modele tworzenia pierścienia Ziemi przez rozpadającą się asteroidę.

„Szczególnie podoba mi się to, że autorzy przedstawiają możliwy do przetestowania pomysł” – mówi dr Schmtz. „Poszukując minerałów meteorytowych w osadach z różnych szerokości geograficznych, otrzymamy odpowiedź na pytanie, czy Ziemia rzeczywiście ma pierścień”.

W dzisiejszych czasach budzi podziw wyobrażenie sobie Ziemi w przeszłości, prawie w całości zamieszkanej przez życie morskie, otoczonej pozostałościami rozbitej skały kosmicznej.