za pomocą Barry Jacobs, Magazyn GoDuke
Profesjonalne zakończenia treningów mają różne kształty i rozmiary, niektóre nagłe i wymuszone dekretem, inne tak przyrostowe, że ledwo się rejestrują. Nawet trenerzy Hall of Fame robią wszystko, co w ich mocy, rezygnując z ogromnych dochodów i szansy na udoskonalenie swojego dziedzictwa i całkowitych zwycięstw w karierze. Niektórzy emeryci mówią o wyczerpaniu lub zmęczeniu romantycznych nastolatków, niechęci z powodu wspomnień niedawnych porażek lub rozczarowaniu perspektywą znanych nawyków.
do Mike Krzyżewski Koniec jest taki, jak na początku, zastosowanie jasnej i ostrej wizji, która ukształtuje bieg męskiej koszykówki Duke’a. Determinacja i ciężka praca, wyjątkowe budowanie zespołu i konsekwentna koncentracja na defensywie podniosły program ze przeciętnego do trwałej doskonałości, przekształcając pół-anonimowego trenera z nazwiskiem pełnym spółgłosek, aż jego ojciec w końcu zmienił imię, które zmusiło publiczność do nauki to. Rozwinął się, stając się jednym z największych zwycięzców w historii sportu.
Krzyzewski, szanowany przez przedstawicieli Duke’a Hall of Famer, wybrał sezon 2021-22 na celowe odejście, organizując odejście z kierownictwa, gdy mecze zakończą się wiosną przyszłego roku. Plan każe mu zrezygnować z lejców John SherJego były zawodnik i obecny asystent trenera.
Rozważany proces był częściowo kierowany przez dyscyplinę i szkolenie strategiczne, którego nauczył się w Akademii Wojskowej USA pod koniec lat 60. XX wieku. Efekt tego miejsca i czasu jest ucieleśniony w niezłomnej determinacji Krzyżewskiego, by przejść do następnej sztuki, w determinacji, by pozostać obecnym i aktywnym, unikać oczekiwania i żalu i iść naprzód.
– W tej chwili chcę żyć, a nie smakować – mówi 74-latek o swoim ostatnim sezonie jako główny trener Duke’a. „Bycie chwilą jest tym, co starałem się robić przez całą moją karierę. Aby mieć ciągłość sukcesu i doskonałości, którą mamy, nie możesz się zbytnio delektować. Lepiej być w chwili, w której byłeś . Przez ostatnie cztery dekady byłem Zrobiliśmy znak w koszykówce szkolnej… i chciałbym zrobić kolejny znak przed wyjazdem – w tej dekadzie.
Skala tego znaku może wypełnić resztę tej kolumny lub przekształcić się w zadziwiająco długą listę głównych osiągnięć, od mistrzostw NCAA (pięć, drugich w historii i jeden do księcia) po cztery finały (12, pierwszy z Johnem Woodenem University California w Los Angeles) do amerykańskich złotych medali olimpijskich (trzy, rekord) do niezrównanej liczby tytułów ACC (15, w tym siedem z ośmiu na przełomie wieków i bezprecedensowe pięć z rzędu od 1999 do 2003) .
Jednak biorąc pod uwagę to wszystko, to, co prawdopodobnie zostanie wspomniane jako pierwsze, przynajmniej do czasu, gdy ktoś nieuchronnie go zastąpi, to niezrównany rekord Krzewskiego 1177 zwycięstw w niezrównanej karierze w jego 46-letniej służbie w armii i księcia. Jego drużyny wygrały ponad trzy czwarte czasu (0,765).
Niespodziewana intensywność, pasja połączona z wściekłością, charakteryzowała Krzyzewskiego przez całą jego karierę, czyniąc jego wczesne wyprawy do Duke’a szczególnie osobistym wyzwaniem. Jego upór i wytrwałość Duke’a były później cytowane jako przykład wartości cierpliwości we wspieraniu trenerów.
Miał 33 lata, kiedy przybył do Durham w 1980 roku, odziedziczył zespół pomocników po Billu Fosterze, wygrywając 17 meczów i awansując na 81. W ciągu następnych dwóch sezonów Diabły zachwiały się na boisku i zwerbowały szlak, notując rekordy 17 kolejnych przegrał nawet z Triangle w pobliżu North Carolina, wtedy dominujący program ACC pod kierownictwem Deana Smitha i Jim Valvano, charyzmatyczny młody współczesny rozgrywający się w latach 1980-1981 w North Carolina State, wygrał mistrzostwa NCAA.
Duke pozostał daleko w tyle, gdy jego zmagania zakończyły się przegraną 109-66 w 1983 roku z drużyną Wirginii dowodzoną przez rozgrywającego Ralpha Sampsona, trzykrotnego Amerykanina. Ten wynik pozostaje największym marginesem porażki w historii mistrzostw ACC. (Krzyzewski uzyskał przewagę nawet dzięki nieprawdopodobnej serii wygranych 16 meczów nad Cavs w późniejszych latach.)
Krzyzewski znosił kolejne domysły mediów i fanów, gdy demony starały się udoskonalić jego system mobilnej ofensywy i fizycznej obrony między ludźmi. Jego wojownicze reakcje na krytykę, średnio trzy faule techniczne na sezon od 1981 do 1986 roku, doprowadziły do nieprzyjemnych porównań do Boba Knighta, jego kontrowersyjnego mentora weterana armii.
Następnie w 1984 roku Krzyżewski dodał nowego nieodpartego rozgrywającego Tommy’ego Amakera do swojej drugiej klasy prowadzonej przez Johnny Dawkins Mark Allary, Jay Bellas i David Henderson. Błękitne Diabły wygrały 14 z 15 meczów, kontrakt Krzyżewskiego został przedłużony, a Duke awansował do swoich pierwszych 35 meczów w turnieju NCAA dla trenera. (Jego rekord 97-30 NCAA jest również najlepszy w historii.)
Dwa lata później Duke osiągnął mistrzostwo kraju, pierwszy z dziewięciu takich miejsc w latach 1986-2015, z imponującą szybkością prawie jednego strzału na Grand Prix co trzy lata.
Drużyna ’86 rozpoczęła serię siedmiu lotów w Final Four w ciągu dziewięciu lat i pozostaje największą passą mistrzów od czasów Wooden’s Bruins ponad dekadę temu. Po drodze Krzyżewski stał się znakomitym strategiem gier i wykorzystał swoją pozycję do awansu i rozwoju gry. Założył również i hojnie wspierał Centrum Pomocy Edukacji i Rekreacji dla Ubogich Dzieci im. Emily Krzyżewski w Durham.
Przewaga konkurencyjna Duke’a pojawiła się, gdy liga osiągnęła status międzynarodowy, ESPN stało się potęgą transmisji sportowych, napędzaną przez przyjęcie uniwersyteckiej koszykówki, a Final Four stał się wydarzeniem o dużym zainteresowaniu publicznym. Krzyżewski, dumny syn polskich emigrantów z klasy robotniczej w Chicago, stał się postacią narodową.
Jego Błękitne Diabły — dobrze wygadane, uprzejme i odnoszące sukcesy na boisku i w klasie — stały się drużyną uniwersytecką do pokonania, co niektórzy świętują jako przykładny pokaz, nawet gdy jego postawa budziła gorzką niechęć u innych. kapryśne osobowości, takie jak Christian Lattner i Bobby Hurley; NCAA wygrywa strzały Latnera w ostatniej chwili w latach 90. i 92. Wcześniej niepokonana porażka w półfinale UNLV w 1991 r. wzmocniła magię.
Walka Duke’a o Final Fours, w tym o mistrzostwo NCAA w 1991 i 1992 roku, została przerwana w 1995 roku, kiedy na początku stycznia Krzyżewski został wykluczony z sezonu z powodu bolesnych, chirurgicznie naprawionych pleców i wyczerpania.
Pod wrażeniem własnych słabości zmaga się z poczuciem, że zawiódł swój zespół. W końcu, przy silnym wsparciu żony Mickey i trzech córek, Krzyżewski nauczył się słuchać, być bardziej elastycznym, jak mówił, być bardziej pokornym.
Program natychmiast powrócił do NCAA; Rok 1996 został nazwany rokiem „Mostu”. Demony nigdy więcej nie przeoczyły epidemii.
W 1999 roku Duke wysłał jedną z najlepszych, niedocenianych drużyn we współczesnej historii i wygrał wszystkie 19 rozgrywek ACC, osiągając 37-2, tylko po to, by porzucić mecz National Championship w Connecticut. Dwa lata później Duke zdobył tytuł NCAA, a następnie mistrzostwo w 2010 i 2015 roku, podczas gdy ten ostatni znakomicie poruszał się po niespokojnych wodach wzlotów i upadków singli.
Talent nadal pojawiał się w Durham, nawet gdy miękki i adaptacyjny Krzyżewski sprowadził Stany Zjednoczone z powrotem do olimpijskiego boomu z graczami NBA. Siedmiu z 10 członków ACC Junior Team roku to Blue Devils i Freshman Pancho Panshiro Jest ulubieńcem ’22 na cześć.
Zwycięstwa Duke’a stały się oczekiwaną częścią sceny drużynowej, ponieważ drużyny trenerów K odniosły 30 zwycięstw w 15 sezonach NCAA. Krzyzewski, który był ogólnie godny i analityczny w zwycięstwie lub porażce i rzadko widywano go na bujającym się przed sędziami meczu, stał się najbardziej szanowanym trenerem w grze.
„Bardzo podobało mi się to, co robiłem” – powiedział Krzyżzewski, ogłaszając swoją strategię wyjścia z treningu. „Jeśli pracujesz nad tym, co kochasz, to nie działa”.
#dobry tydzień
„Dożywotni biegacz. Pionier piwa. Guru micasica. Specjalny w popkulturze w ogóle”.
