The Missing Daughter: rozdzierający serce film Netflixa może być najlepszym filmem Eleny Ferrante

Zaginiona córka (mężczyzna, 122 min) w reżyserii Maggie Gyllenhaal.

Fani ekscytujących zdolności opowiadania Eleny Ferrante powinni sprawdzić tę przerażająco fajną adaptację jej powieści z 2008 roku. zaginiona córka.

W rzeczywistości jest to pseudonim włoskiej autorki, która zachowała swoją prawdziwą tożsamość w ściśle strzeżonej tajemnicy (myśląc, że „książki, które kiedyś zostały napisane, nie potrzebują ich autorów”), jej ostatnia z czterech najlepiej sprzedających się „Powieść napolitańska” przed pojawieniem się Ceniona przez krytyków seria HBO mój wspaniały przyjacielu pod koniec 2018 roku.

Z fabułą, która również obejmuje dwa okresy i szczyci się tą samą emocjonalną i fascynującą narracją, początkująca scenarzystka i reżyserka Maggie Gyllenhaal staje przed dodatkowym wyzwaniem, polegającym na upchnięciu tego wszystkiego w dwie godziny zamiast ośmiu, bez pośpiechu lub kradzieży historii jego intensywność.

Czytaj więcej:
* Peak of the Gods: zapierająca dech w piersiach animacja Netflix Spójrz na tajemnicę Mount Everestu
* Shiva Baby: Dlaczego powinieneś ograniczyć entuzjazm, że szukają tej czarnej komedii
* najgorsze filmy 2021
* Shadow in the Cloud, obiecująca młoda kobieta wśród najlepszych filmów 2021 roku

Jego sukces jest zasługą Gyllenhaal i jej zespołu produkcyjnego, którzy stworzyli wspaniałe poczucie miejsca i miejsca – płynnie przekształcając włoskie wybrzeże powieści w grecką wyspę, aby odzwierciedlić zmianę lokalizacji na planie pod wpływem Covid – a także imponującą obsadę, która obejmuje Dakocie Johnsonowi, Zwykli ludzie Paul Mescal, Ed Harris, Peter Sarsgaard, Jesse Buckley i Olivia Colman. Ta druga para gra młodszą i starszą wersję głównej bohaterki Ledy Caruso.

Ponieważ jej dwie córki w końcu żyją własnym życiem, 48-letnia nauczycielka języka po rozwodzie jest zdeterminowana, aby jak najlepiej wykorzystać swoje samotne wakacje.

Nawet gigantyczne owady na jej poduszce i miska mniej niż świeżych owoców w jej starym mieszkaniu nie wydawały się zakłócać jej pozornego spokoju i spokoju myśli. To znaczy, dopóki hałaśliwa rodzina z Nowego Jorku nie zbojkotowała jej pozornie odosobnionej obecności na plaży.

Po doświadczaniu ich ciągłych psot i kłótni, w końcu załamuje się, gdy zostaje poproszona o zmianę parasoli plażowych, aby mogli spędzić więcej czasu na imprezie urodzinowej. Głośno opierała się ich prośbom i sprzeciwiała się ich prośbom, oglądając walkę Niny (Dakota Johnson) ze swoją młodą córką Eleną (Athena Martin Anderson), a potem, ku jej rozczarowaniu, błyskotliwie zauważyła: „Dzieci mogą być przytłaczającą odpowiedzialnością, prawda?”

Od tego czasu, nawet gdy odnosi się do Niny, Lena czuje, że prześladują ją jej przeszłe działania jako matki, a napięcia narastają – w szczególności – z męskimi członkami „rodziny”, którzy wydają się być zdecydowani upewnić się, że Leda wie, że ma „brak szacunku” dla złych ludzi.

Powolne studium postaci, które czasami wybucha w momentach intensywnego napięcia i dramatu, tajemnice i motywacje Leny Colmana są tym, co wciąga widza i pozostawia cię przywiązanego do ekranu aż do ostatnich klatek.

Jeśli poszarpana narracja czasami zaburza jej przebieg, ostateczna nagroda z nawiązką to wynagradza (dodatkowo możemy spędzać czas z jednym z najbardziej ekscytujących aktorów Buckley w jej pokoleniu).

Wspaniała i wciągająca medytacja na temat rodzicielstwa i wynikającej z tego utraty poczucia siebie, zaginiona córka To równie ciekawe spojrzenie na żal i samooskarżenia, a także na nietolerancję.

Stanowi mile widziane przypomnienie o zdolności Colmana do pełnego zanurzenia się w roli i podkreśla Gyllenhaal jako bardziej ekscytującą perspektywę za kamerą, ponieważ kiedyś była przed nią.

zaginiona córka Jest teraz wyświetlany w wybranych kinach, a premiera będzie miała miejsce w serwisie Netflix 31 grudnia.