Astronomowie odkrywają pierwszą „bąbel galaktyczny” o średnicy miliarda lat świetlnych | Wiadomości kosmiczne

Bańka jest 10 000 razy masywniejsza od Drogi Mlecznej i znajduje się 820 milionów lat świetlnych od naszej galaktyki.

Zespół międzynarodowych astronomów odkrył pierwszą „bąbel galaktyk”, niewyobrażalnie masywną strukturę kosmiczną o średnicy miliarda lat świetlnych, uważaną za skamieniałą pozostałość po Wielkim Wybuchu.

Według naukowców, którzy dokonali tego odkrycia, szerokość bąbla jest 10 000 razy większa od Drogi Mlecznej. opublikowany Ich ustalenia z tego tygodnia.

„Ta masywna bańka jest skamieniałością z czasów Wielkiego Wybuchu 13 miliardów lat temu, kiedy powstał Wszechświat” – powiedział w czwartkowym komentarzu członek zespołu Colan Howlett ze Szkoły Matematyki i Fizyki Uniwersytetu w Queensland.

„Nawet go nie szukaliśmy, ale struktura jest tak masywna, że ​​sięgała do krawędzi analizowanego przez nas sektora nieba” – powiedział Howlett w wywiadzie opublikowanym przez Uniwersytet w Queensland.

„Jest przyćmiony przez wiele największych znanych budowli, takich jak Wielki Mur Sloana i Bootes, które w rzeczywistości są częścią tej bańki” – powiedział.

„To, co czyni to jeszcze bardziej niesamowitym, to fakt, że dzieje się to na naszym podwórku” – dodał.

Środek bąbla znajduje się około 820 milionów lat świetlnych od naszej galaktyki, w tym, co astronomowie nazywają Bliskim Wszechświatem.

Odkrycie to daje wyraźniejszy obraz tempa ekspansji Wszechświata, powiedział Howlett, a wyniki mogą zrewolucjonizować kosmologię.

„Nasza analiza wskazuje, że ta bańka jest większa, niż oczekiwano, a Wszechświat rozszerzył się bardziej, niż pierwotnie oczekiwano” – powiedział.

„Jesteśmy teraz o krok od wprowadzenia tak znaczących zmian w kosmologii, że być może konieczna będzie ponowna ocena całego modelu wszechświata”.

„wspaniała rzecz”

Daniel Pomaridy, członek zespołu i astrofizyk z Francuskiego Urzędu Energii Atomowej, powiedział, że galaktyczną bańkę można traktować jako „kulistą powłokę z jądrem”.

W tym jądrze znajduje się supergromada galaktyk w Potts, otoczona rozległą pustką, czasami nazywaną „Wielkim Nic”.

Skorupa zawiera wiele innych gigantycznych gromad galaktyk znanych już nauce, w tym masywną strukturę znaną jako Wielki Mur Sloan.

Pomaridy powiedział, że odkrycie bańki, które opisano w artykule, którego jest współautorem i opublikowanym w tym tygodniu w The Astrophysical Journal, było „częścią bardzo długiego procesu naukowego”.

Odkrycie to potwierdza także zjawisko, które po raz pierwszy opisał w 1970 roku kanadyjsko-amerykański kosmolog – przyszły laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki – Jim Peebles.

Postawił hipotezę, że w pierwotnym wszechświecie – będącym wówczas mieszaniną gorącej plazmy – zmarszczki grawitacyjne i promieniowanie tworzyły fale dźwiękowe zwane barionowymi oscylacjami akustycznymi (BAO).

Kiedy fale dźwiękowe przechodzą przez plazmę, tworzą się bąbelki.

Około 380 000 lat po Wielkim Wybuchu proces ten zatrzymał się, gdy Wszechświat ostygł, zamarzając kształt bąbelków. Następnie bąbelki rosły w miarę rozszerzania się wszechświata, podobnie jak inne skamieniałe pozostałości jakiś czas po Wielkim Wybuchu.

Astronomowie wykryli już sygnały BAO w 2005 roku, przeglądając dane z pobliskich galaktyk. Jednak według naukowców nowo odkryta bańka jest pierwszą pojedynczą oscylacją dźwiękową barionu.

Astronomowie nazwali swoją bańkę Ho’oleilana – co oznacza „wysłane kłęby przebudzenia” – biorąc nazwę od hawajskiej pieśni o stworzeniu.

Nazwa pochodzi od głównego autora badania, Brenta Tully’ego, astronoma z Uniwersytetu Hawajskiego.