Nowa teoria sugeruje, że udane długoterminowe zamieszkiwanie ludzi w przestrzeni kosmicznej wymagałoby samonaprawiającego się ekosystemu podobnego do Ziemi, aby utrzymać technologię, infrastrukturę i społeczeństwo. Krytyczne elementy obejmują replikację 1G ziemskiej grawitacji i utrzymanie niezawodnego zaopatrzenia w tlen, dostępność wody, zarządzanie odpadami i funkcjonujący system rolniczy, z których wszystkie wymagają znacznej energii, potencjalnie większej niż nasze obecne możliwości.
Czy ludzie mogą długo żyć w przestrzeni kosmicznej? Odpowiedź może być letnia, zgodnie z nową teorią, która przedstawia złożone wyzwania związane z zachowaniem grawitacji i tlenu, zabezpieczeniem wody, uprawą żywności i zarządzaniem odpadami z dala od Ziemi.
Nazywa się to teorią pankosmorio – słowo ukute w znaczeniu „wszystkich granic świata” – i jest opisane w artykule opublikowanym w Granice w astronomii i naukach o kosmosie.
„Aby ludzie mogli utrzymać siebie i całą swoją technologię, infrastrukturę i społeczeństwo w kosmosie, potrzebują naturalnego, samoodnawiającego się ekosystemu podobnego do Ziemi” – powiedział współautor Morgan Irons, doktorant prowadzący badania. Z Johannesem Lehmannem, profesorem w College of Integrative Plant Sciences na Cornell University. Jej praca koncentruje się na stabilności węgla organicznego w glebie w warunkach grawitacyjnych i zmiennej grawitacji. „Bez tego typu systemów misja kończy się niepowodzeniem”.
Pierwszym kluczem jest grawitacja, której życie na Ziemi potrzebuje do prawidłowego funkcjonowania, powiedział współautor Lee Irons, ojciec Morgan Irons i dyrektor wykonawczy Norfolk Institute, grupy, której celem jest rozwiązywanie problemów odporności człowieka na Ziemi iw kosmosie.
„Grawitacja wywołuje gradient ciśnienia płynu w ciele organizmu, któremu odpowiadają mimowolne funkcje formy życia” – powiedział. „Przykładem nierównowagi grawitacyjnej jest negatywny wpływ na wzrok ludzi na orbicie okołoziemskiej, ponieważ nie doświadczają oni ciężaru niezbędnego do wywołania gradientu ciśnienia”.
Morgan Irons powiedział, że nierozsądne byłoby wydawanie miliardów dolarów na stworzenie kosmicznej osady tylko po to, by zobaczyć, jak się nie udaje, ponieważ nawet we wszystkich innych systemach potrzebna jest grawitacja.
Ewolucja człowieka i wszelkiego życia na Ziemi w kontekście 1G ziemskiej grawitacji. „Nasze ciała, nasze naturalne ekosystemy, wszystkie ruchy energii i sposób, w jaki wykorzystujemy energię, są zasadniczo oparte na grawitacji 1 g” – powiedziała. „Nigdzie indziej w kosmosie nie istnieje grawitacja 1G; nigdzie indziej w naszym Układzie Słonecznym nie istnieje. To jeden z pierwszych problemów, które musimy rozwiązać.”
Tlen jest kolejnym ważnym czynnikiem. Ekosystem Ziemi wytwarza tlen dla ludzi i innych form życia. Jeśli na przykład zaawansowany technologicznie system podstawowy i zapasowy nie dostarczy tlenu do bazy księżycowej, oznacza to natychmiastową zagładę dla astronautów. „Wszędzie na Ziemi są rezerwy” – powiedział mi Irons. Pomyśl o setkach tysięcy[{” attribute=””>species of plants that generate oxygen. That’s the kind of system reserve we need to replicate to be truly sustainable.”
Such an ecological system of an outpost would need an enormous amount of energy from the sun. The more distant planets and moons from the sun in our own solar system get decreased amounts of energy.
“You’ll need a lot of energy,” Lee Irons said. “Otherwise powering the ecological system of an outpost will be like trying to run your car on a cell phone battery or probably even worse, trying to run your entire house and household on a cell phone battery.”
Reference: “Pancosmorio (world limit) theory of the sustainability of human migration and settlement in space” by Lee G. Irons and Morgan A. Irons, 6 March 2023, Frontiers in Astronomy and Space Sciences.
DOI: 10.3389/fspas.2023.1081340
„Podróżujący ninja. Rozrabiaka. Badacz bekonów. Ekspert od ekstremalnych alkoholi. Obrońca zombie.”
