Dlaczego nie ma więcej programów na żywo skierowanych do starszych Nowozelandczyków?

Pomimo starzenia się społeczeństwa, emeryci mają niewiele możliwości uczestniczenia w sztukach scenicznych w Aotearoa. Sam Brooks przygląda się dwóm inicjatywom, które właśnie to powstrzymują.

Wchodząc do holu Bruce Mason Center w Takapuna na początku zeszłego miesiąca, szybko zdałem sobie sprawę, że oprócz personelu kasowego byłem najmniejszą osobą w pokoju. Wokół mnie był tłum ludzi w wieku emerytalnym, wszyscy tam na Morning Melodies, comiesięczną serię koncertów, które odbywają się o 11 rano w poniedziałkowe poranki.

W ciągu następnej dekady pokoje takie jak to foyer byłyby bardziej powszechne. według statystyki Nowej ZelandiiObecnie jedna na sześć osób w Nowej Zelandii ma ponad 65 lat. A do 2028 roku odsetek ten wzrośnie do jednej piątej. Jesteśmy starzejącą się populacją, ale naród naprawdę nie uznaje tego faktu, w tym jeśli chodzi o dostęp do sztuk performatywnych – czy to fizycznych, finansowych, czy po prostu wyraźnego zaproszenia do udziału. Pomimo przekonania, że ​​sztuki sceniczne, takie jak balet i muzyka klasyczna, są skierowane do bardziej dojrzałych grup demograficznych, starsi Nowozelandczycy – zwłaszcza ci bez budżetów operowych – nie są odpowiednio zaspokajani.

Morning Melodies to jedno z nielicznych wydarzeń w całym kraju skierowanych specjalnie do emerytów: jest super tanie (7 USD za pojedynczy program, 54 USD za roczną przepustkę sezonową), gościnne i gościnne (bezpłatna kawa i herbata) i obiecuje dobrą zabawę. (Występy przez resztę roku obejmują dwie orkiestry dęte, piosenkarza Jackie Clarke i dwie obok siebie orkiestry wojskowe). Teraz, w 22. sezonie, serial wspierany przez Auckland wyróżnia się w North Shore, z setkami widzów.

Pat Crombie przychodzi do Morning Melodies z grupą ze swojej wioski emerytów, odkąd przeprowadziła się tam prawie siedem lat temu. Chociaż lubi muzykę, zwłaszcza orkiestry dęte, to aspekt społeczny sprawia, że ​​wraca. „Wszyscy się znamy, to tylko mała wioska” – mówi. „Autobus przewozi tylko 11 osób, więc często przyjeżdża kierowca!”

Podczas gdy wioska oferuje inne wycieczki, Crombie preferuje imprezy muzyczne — w tym wycieczkę do Wicked w SkyCity jeszcze w tym miesiącu. Te wycieczki są ważną częścią życia towarzyskiego Crombie. „Mieliśmy dużo śmiechu”, mówi. „Wygląda trochę staro, ale my jesteśmy tacy starzy! Fajnie jest być razem daleko i zobaczyć kilka różnych rzeczy.”

Dla starszych Nowozelandczyków dostęp do sztuk scenicznych to nie tylko rozrywka. Może również pomóc odeprzeć samotność i utrzymać ludzi w kontakcie ze swoją społecznością. Hilary Norris przez dziesięciolecia pracowała jako aktorka, trener głosu i pedagog dramatyczny, a obecnie jest częścią Wellington’s Voice Arts, która współpracuje z różnymi społecznościami niedostatecznie obsługiwanymi, w tym z osobami powyżej 65 roku życia. „Cena, dostępność i czas naprawdę sprawiają, że starsi ludzie oglądają wszelkiego rodzaju dzieła sztuki lub angażują się emocjonalnie” – mówi. „To, co robimy, to zapewnienie im dostępu do tego wszystkiego”. W swojej pracy ze starszymi grupami wiekowymi Norris wykorzystuje techniki teatralne, takie jak improwizacja, aby zachęcić do uczestnictwa i zabawy.

„Mogą swobodnie wyrażać siebie, bawić się i cenić swoje wspomnienia i doświadczenia” — wyjaśnia. „Spędzamy dużo czasu rozmawiając o ich życiu, a potem zamieniamy to w małe teatralne kawałki, małe sceny. Oni naprawdę uwielbiają dzielić się i tworzyć te rzeczy.”

Według Norrisa wartość warsztatów polega na budowaniu pewności siebie i umożliwieniu uczestnikom wykorzystania „głupiej strony siebie” w bezpiecznej przestrzeni wraz z rówieśnikami. „To naprawdę potężne narzędzie – to niesamowite, jak się odprężają i wykorzystują emocjonalną stronę siebie, dzieląc się rzeczami, którymi nie podzieliliby się z innymi ludźmi”.

Jest też „dużo śmiechu, którego może brakować w życiu starszych ludzi” – dodaje. „Zdają sobie sprawę, że są rzeczy, o których nie myśleli od lat i nagle wyskakują i wszyscy inni mogą się z nimi utożsamiać, ponieważ wszyscy są w tej samej grupie wiekowej”.

Norris mówi, że ci, którzy biorą udział w warsztatach, często zdobywają nowych przyjaciół i organizują inne spotkania. „Daję im narzędzie do odnalezienia tej drugiej strony siebie i uwielbiam patrzeć, jak się otwierają i przyłączają do śmiechu i zabawy”.

Norris widzi również wartość w dawaniu seniorom okna do swojego teatralnego świata. Regularne, a nawet okazjonalne oglądanie teatru może być kosztownym, zakazanym hobby, nawet dla osób pełnoetatowych, nie mówiąc już o superemeryturach. Norris mówi, że tylko kilka osób, które poznała, było kiedykolwiek w teatrze. Dla reszty to zupełnie nowy świat.

„Nie chodzi tylko o występy”, mówi, „chodzi o otwarcie dla nich świata, w którym żyję, aby mogli zobaczyć radość z tego”.

W Morning Melodies drzwi audytorium otwierają się na pół godziny przed rozpoczęciem pokazu, dając osobom o ograniczonej sprawności ruchowej mnóstwo czasu na zadomowienie się, a widzom poznanie swoich współpasażerów. Dzisiejszy poranny występ to Auckland Brass, lepiej znany jako Royal New Zealand Air Force Base Auckland Band, który wykonuje szereg znanych piosenek z filmów i teatrów muzycznych. określony? Porywająca interpretacja „9 to 5” Dolly Parton w wykonaniu Karen Davies – po raz kolejny udowadnia, że ​​jest to piosenka, która może postawić na nogi każde pokolenie.

Kiedy wyszedłem do holu, zobaczyłem setki uśmiechów. Wszyscy świetnie się bawili, a wielu z nich ma już bilety na kolejny spektakl już za miesiąc. Ale to nie zajmie miesiąca; Ta społeczność – i społeczność w całym kraju – powinna mieć bardziej regularny dostęp do programów takich jak Morning Melodies.

Kiedy czekałem na mój lot, usłyszałem grupę podekscytowanych kobiet rozmawiających – miały na sobie niedzielne kardigany i najlepsze broszki, białe porcelanowe kubki do kawy trzymane skrupulatnie czystymi paznokciami. Wydarzenia takie jak to nie są związane z wynikami, chociaż to część losowania. Chodzi o to, by przebywać wśród ludzi takich jak ty, nie czuć się jak outsider, ale osoba, którą ci przedstawia.

Ktoś radośnie mówi: „Dzięki temu czujesz się o jeden dzień młodszy, prawda?”