Geolodzy wiercący ogromną pokrywę lodową na Antarktydzie Zachodniej odkryli pozostałości starożytnego systemu rzecznego, który niegdyś płynął przez prawie tysiąc mil.
Jak wynika z ustaleń opublikowanych 5 czerwca w czasopiśmie, odkrycie daje wgląd w historię Ziemi i wskazuje, jak ekstremalne zmiany klimatyczne wpłyną na planetę. Postęp nauki.
„Jeśli pomyślimy o możliwych poważnych zmianach klimatycznych w przyszłości, musimy wyciągnąć wnioski z okresów w historii Ziemi, w których to już miało miejsce”. Johanna KlagesaWspółautor badania i sedymentolog z Instytutu Alfreda Wegenera w Centrum Badań Polarnych i Morskich im. Helmholtza w Niemczech powiedział Live Science.
Między 34 a 44 milionami lat temu, w epoce znanej jako środkowy i późny eocen, atmosfera ziemska uległa radykalnej przemianie. Wraz ze spadkiem poziomu dwutlenku węgla globalne ochłodzenie doprowadziło do powstania lodowców na terenach wolnych od lodu.
Naukowcy są zainteresowani zbadaniem, jak to ważne wydarzenie klimatyczne rozwinęło się na Antarktydzie, zwłaszcza że poziom dwutlenku węgla na Ziemi w dalszym ciągu rośnie w wyniku zmian klimatycznych spowodowanych przez człowieka. Ilość dwutlenku węgla w późnym eocenie była mniej więcej dwukrotnie większa niż obecnie. Może jednak być podobny do poziomu oczekiwanego za około 150–200 lat, jeśli poziom gazów cieplarnianych będzie nadal rósł, stwierdził Klages.
Jednak odkrycie przeszłości okazało się trudne. Większość zachodniej Antarktydy jest obecnie pokryta lodem, co utrudnia dostęp do skał osadowych, które są niezbędne do badania wczesnych środowisk. Geolodzy często opierają się na rodzaju ziaren, minerałów i skamieniałości uwięzionych w tych osadach, aby określić rodzaj warunków charakteryzujących dany obszar.
W 2017 roku Klages i inni naukowcy na pokładzie statku badawczego Polarstern przepłynęli z południowego krańca Chile przez nierówne Przejście Drake'a do zachodniej części lodowego kontynentu. Wyposażony w zaawansowany sprzęt do wiercenia w dnie morskim Klages i jego zespół rozpoczęli zbieranie rdzeni miękkich osadów i twardych skał z zamarzniętego dna morskiego.
Po odwierceniu prawie 30 metrów w dnie morskim naukowcy odkryli warstwowe osady z dwóch różnych okresów.
Obliczając okresy półtrwania pierwiastków promieniotwórczych, takie jak procentowa zawartość uranu i ołowiu w osadach, odkryli, że dno osadów powstało w połowie XX wieku.Okres kredowy, około 85 milionów lat temu. Osady te zawierają skamieniałości, zarodniki i pyłki charakterystyczne dla umiarkowanych lasów deszczowych, które istniały w tamtym czasie. Górna część złoża zawiera głównie piasek pochodzący ze środkowego i późnego eocenu, sprzed około 30 do 40 milionów lat.
Po bliższej inspekcji rozpoznali silny wzór stratygraficzny w eoceńskiej warstwie piasku, który przypominał ten pochodzący z delty rzeki i był bardzo podobny do tego, co można spotkać na rzece Mississippi lub Rio Grande, powiedział Klages.
Naukowcy przeprowadzili analizę biomarkerów lipidowych, mierząc ilość tłuszczu i cukru w osadzie, i odkryli unikalną cząsteczkę wspólną dla sinic słodkowodnych. Odkrycie to potwierdziło ich podejrzenia, że przez kontynent przepływała starożytna rzeka.
Naukowcy prześledzili historię ziaren eocenu w odrębnym regionie solnym w Górach Transantarktycznych, przecinającym obszar rozciągający się na około 1500 kilometrów, zanim wpadli do Morza Amundsena.
„To ekscytujące – wystarczy mieć w głowie ten ekscytujący obraz przedstawiający ogromny system rzeczny przepływający przez Antarktydę, który jest obecnie pokryty kilometrami lodu” – powiedział Klages.
Klages i jego zespół analizują obecnie części osadów rdzeniowych należących do nowszego okresu oligocenu i miocenu, około 23 milionów lat temu. Pomoże to ulepszyć modele i lepiej przewidywać przyszły klimat.
„Podróżujący ninja. Rozrabiaka. Badacz bekonów. Ekspert od ekstremalnych alkoholi. Obrońca zombie.”
