Ichtiozaur z głową wielkości fortepianu i dużym apetytem

Około 246 milionów lat temu w starożytnym oceanie, który jest obecnie Nevadą, zmarła jaszczurka morska z czaszką wielkości fortepianu. Był to ichtiozaur, a jego ciało było prawdopodobnie wielkości współczesnego kaszalota.

Chociaż ichtiozaury i wieloryby dzielą setki milionów lat, mają ze sobą wiele wspólnego. Obaj wywodzą się z rodów zwierząt, które powróciły do ​​morza po okresach na lądzie. Obaj rozwinęli gigantyczne ciała, które uczyniły z nich największe stworzenia w morzach, kiedy żyły. Oboje rodzą się młodo.

Jednak rozwój ich największych rozmiarów zajęło 45 milionów lat życia oceanów. Ten nowy gatunek gigantycznego ichtiozaura pojawił się zaledwie trzy miliony lat po tym, jak pierwsze ichtiozaury dotarły do ​​mórz, co wskazuje, że jaszczurki morskie wyewoluowały duże ciała z zawrotną prędkością. Ten wczesny olbrzym żył przed małymi dinozaurami pospolity na ziemi; Świat ziemski nie zobaczy olbrzyma tej wielkości przez kolejne 40 milionów lat, wraz z pojawieniem się zauropodów w okresie jurajskim.

Grupa naukowców opisała nowego ichtiozaura, którego nazwali Cymbospondylus youngorum, i zrekonstruowała jego sieci pokarmowe w Artykuł badawczy opublikowany w czwartek w czasopiśmie Science.

„To zdecydowanie niespodzianka” – powiedział Benjamin C. Moon, badacz ichtiozaurów z University of Bristol w Anglii, który nie był zaangażowany w badania. „Nie minęło dużo czasu, zanim przeszliśmy od bycia w wodzie do nagłego przejęcia tak ogromnych rozmiarów”.

Ichtiozaur został po raz pierwszy odkryty w 1998 roku w Fossil Hill w stanie Nevada. Ale wykopaliska rozpoczęły się dopiero w 2011 r., ponieważ kości zostały umieszczone w stromych górach, co utrudnia przenoszenie sprzętu na miejsce, powiedział Lars Schmitz, paleontolog ze Scripps College w Kalifornii. Autor artykułu. „To bardzo zniechęcające” – powiedział dr Schmitz. „Usunięcie jej z boiska było ogromnym wysiłkiem”.

Dla doktora Schmitza duże rozmiary skamieniałości były skromne, nawet do połowy zakopane – kość ramienna gada przewyższa młot skalny. „To sprawia, że ​​czujesz się taki mały” – powiedział.

W 2015 roku naukowcy zakończyli wykopywanie wszystkiego, co pozostało z ichtiozaura – jego czaszki, ramienia i ramienia – i wysłali skamieliny do przygotowania w Muzeum Historii Naturalnej hrabstwa Los Angeles. „To było niesamowite” – powiedział Jorge Velez-Guarbe, współkurator ds. ssaków morskich w muzeum i inny autor artykułu.

Na podstawie rozmiaru czaszki autorzy szacują, że ichtiozaur prawdopodobnie urósł do 55 stóp. Dr Moon powiedział, że może to być niewielkie przeszacowanie i zasugerował bardziej konserwatywny spadek z 45 do 50 stóp. Powiedzieli „ta sama tonacja, co współczesne wieloryby”. „Nie było nic tak dużego jak te rzeczy”.

Niedługo potem ichtiozaur pływał w morzach okresu triasu Najgroźniejsze masowe wymieranie w historii Ziemito zabiło 81 procent życia morskiego. Naukowcy mieli jedno pytanie: „Jak stałeś się tak duży?” Dr Schmitz powiedział.

We współczesnych oceanach wiele olbrzymich wielorybów karmi się filtrem, przepuszczając przez płytki gębowe kryl i inny plankton. Ale ta obfitość współczesnego planktonu, dzięki której wieloryby stały się tak duże, nie była obecna, gdy żyły ichtiozaury, co może wskazywać, że te pradawne oceany nie miały wystarczająco dużo energii, aby utrzymać tak dużego drapieżnika.

Eva Maria Grebler, ekolog ewolucyjny z Uniwersytetu w Moguncji w Göteborgu w Niemczech i autorka artykułu, zbadała skamieliny zebrane w Nevadzie, aby zrekonstruować sieci pokarmowe starożytnych mórz dla ichtiozaurów. Dr Grebler powiedziała, że ​​ona i inni badacze skonsultowali zawartość zębów i żołądka, a także różnice w wielkości między członkami sieci pokarmowej, aby zrozumieć, kto kogo jadł. Spiczaste zęby ichtiozaura wyraźnie wskazują, że żywił się rybami, kałamarnicami, a być może nawet mniejszymi gadami morskimi.

„Policz liczbę i rozmiar drapieżników na górze, liczbę i rozmiary ich zdobyczy i zobacz, czy te liczby się sumują” – powiedział dr Moon, wyjaśniając model.

Model dr Griebelera wykazał, że amonit Samo to zapewniało wystarczającą ilość energii, by wesprzeć gigantów. Nie żywiły się bezpośrednio amonitami, ale zjadały inne stworzenia, które miażdżyły obrane głowonogi: krótszą, mniej zróżnicowaną sieć pokarmową, która wciąż dostarczała takie same nakłady energii jak współczesne oceany. „To niesamowite” – powiedział dr Grebler. „Ta sieć pokarmowa ma zupełnie inną strukturę niż ta, która istnieje”.

Lene Liebe Delsett, paleontolog z Smithsonian National Museum of Natural History, która nie była zaangażowana w badania, okrzyknęła model sieci troficznej jako „pierwszy krok” w kierunku zrozumienia triasowego środowiska oceanicznego. „Nadal wiele nie wiemy o tych wczesnych ekosystemach” – powiedziała.

I jak ichtiozaurom udało się puchnąć w ciągu nędznych trzech milionów lat, podczas gdy wieloryby zajęły 45 milionów lat? Dr Velez-Guarp powiedział, że nie przychodzi mu do głowy żaden inny morski kręgowiec, który wyewoluowałby duże rozmiary ciała tak szybko, jak ichtiozaury. Ale autorzy podają kilka możliwych wyjaśnień, w tym to, że duże oczy gadów i absorpcja ciepła mogły uczynić z nich lepszych myśliwych. A może masowe wymieranie życia dało okazję do dywersyfikacji, zmniejszając liczbę konkurujących drapieżników.

Dr.. Dilsit, który napisał Nowemu artykułowi towarzyszy spojrzenie na naukę Wierzy, że wraz z Nickiem Bensonem, również paleontologiem w Smithsonian Institution, poszukiwania wymarłych morskich gigantów mogą zapewnić wgląd w ochronę wielorybów.

Przeżyli jedno masowe wyginięcie i przeżyli; Dr Dilsitt powiedział o ichtiozaurach. „Jeśli potrafisz zrozumieć ewolucję morską, łatwiej jest dziś lepiej dbać o oceany”.