Jak naprawić rugby: sport potrzebuje mniej kopnięć, aby się rozwijać. -Warrena Gatlanda

Niedawno uczestniczyłem w konferencji World Rugby w Sydney, aby wygłosić prezentację na temat naszych doświadczeń w Pucharze Świata we Francji. Dołączył do mnie Simon Raiwalwe, który niedawno zrezygnował z funkcji trenera Fidżi, aby objąć stanowisko w drugoligowej drużynie World Rugby.

Celem wydarzenia było przedstawienie przeglądu Pucharu Świata krajów Tier 2, takich jak Chile, Portugalia, Urugwaj, Rumunia i Namibia. Wspaniale było widzieć statystyki dotyczące odnoszących sukcesy drużyn i ciekawie było usłyszeć o trudnych wyzwaniach, przed jakimi stają te drużyny w czteroletnim cyklu Pucharu Świata, oraz o tym, jak trudno je osiągnąć. Szybkość w sam raz na turniej.

Recenzja rzuca także nieco światła na to, co musimy zmienić w grze. Rozmawialiśmy o tym, jak obrona dominuje w grze, ale najważniejszą rzeczą w grze, która prawdopodobnie ma największy wpływ na występy i wyniki, jest gra kopnięć i strategia kopnięć.

Obejmuje to liczbę kopnięć obok siebie, rodzaj kopnięć i liczniki kopnięć. Stało się tak, że środkowa część boiska stała się obszarem, którego żadna ze stron nie chce oddać, szczególnie jeśli ustępstwo jest karą za awarię, czy to za nie wypuszczenie zawodnika, zejście z nóg, czy też stronie skał. Wykonanie rzutu karnego w tym obszarze boiska może mieć ogromny wpływ na to, co stanie się dalej i ile czasu zajmie odzyskanie piłki.

Podczas Pucharu Świata we Francji wskaźnik zwycięstw drużyny, która strzeliła najwięcej kopnięć, wyniósł prawie 80 procent. To potępiająca statystyka z punktu widzenia trenera i zawodnika, który chce grać w rugby i odwracać piłkę, gdy tylko nadarzy się okazja, i ją wykorzystywać. Zamiast tego kładzie się nacisk na większą koncentrację na boisku, umiejętność mądrego posiadania piłki i ograniczanie liczby rotacji w grze, zwłaszcza w środkowej części boiska, a to oznacza więcej kopnięć terytorialnych.

Ta statystyka uderzyła Walię podczas mistrzostw świata. Cieszyłem się, że zajęliśmy pierwsze miejsce w grupie, pokonując po drodze Fidżi i Australię, ale mieliśmy wielką szansę na awans do półfinału, co byłby świetnym powrotem. Jednak podczas naszej ćwierćfinałowej porażki z Argentyną był to jedyny mecz, w którym przegraliśmy pojedynek na kopnięcia, pomimo większej liczby przełamań linii, większej liczby kontrataków i większej liczby podań. Argentyna zakończyła mecz z większą liczbą kopnięć i metrów kopnięć niż my. Znajomość statystyk to jedno, ale trzeba też umieć je zastosować.

Aby rozwiązać ten problem, musimy coś zrobić, aby przywrócić równowagę na korzyść ataku, ale przy tak dużej presji na wyniki w międzynarodowym rugby mam nadzieję, że ludzie zrozumieją, dlaczego kopnięcia mają obecnie tak ogromny wpływ.

Wierzę, że na początku nowego cyklu Pucharu Świata można wprowadzić wiele zmian, aby ulepszyć grę. Pierwszą rzeczą jest delegacja. Jako gra musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby wesprzeć sędziów i organizatorów meczu. Związek rugby zawsze szczycił się okazywaniem szacunku urzędnikom jako zawodnikom, ale problem ten musi być szerszy. Musimy się upewnić, że wszyscy na to spojrzymy.

Należy również sprawdzić zaangażowanie sędziego telewizyjnego i systemu boisk, aby zdecydować, czy to kontynuować. Chciałbym również przeprowadzić dyskusję na temat stosowania czerwonych kartek. Podobało mi się to, co zrobili w Super Rugby, pokazując czerwoną kartkę przez 20 minut.

Nie zostało to zaakceptowane przez kraje półkuli północnej, ale uważam, że należy je ponownie zweryfikować, ponieważ nie chcemy, aby o półfinałach i finałach decydowały karty. To są momenty, kiedy świat ogląda naszą grę, to szansa na powiększenie widowni, a nie chce się psuć spektaklu. Myślę, że 20-minutowa kara to coś, z czym większość ludzi może żyć.

Przyspieszenie Scruma

Chciałbym również wprowadzić pewne zmiany prawne, które mogłyby pomóc ulepszyć grę z ofensywnego punktu widzenia. Jedną rzeczą, o której myślałem, jest usunięcie „tagu” z gry. Nie jestem pewien, czy jest to już potrzebne. To po prostu spowalnia grę i zmniejsza ryzyko wrzucania wysokich piłek do przeciwnika 22.

Musimy także przyspieszyć scrumy. Sędziowie zabronili drużynom skupiania się w grupach przed zakończeniem meczu, ale co z czasem, w którym gromadzą się drużyny? Powiedziałem jednemu z moich trenerów, że musimy tam pobiec, przygotować się tak szybko, jak to możliwe i wywrzeć niewielką presję na sędziego i przeciwnika, aby przyspieszyć protest. Obserwuj, jak Walia wdroży to w następnych Sześciu Narodów.

Są to rodzaje szybkich poprawek, które mogą mieć ogromny wpływ na uczynienie naszej gry bardziej ekscytującą. Chciałbym także zmiany w przepisie dotyczącym kopnięć 50:22, tak aby drużyny mogły wykonywać kopnięcia nawet w przypadku podania piłki na własną połowę. Może to skutkować utworzeniem większej przestrzeni na zapleczu.

Obecnie, jeśli drużyna będąca w posiadaniu piłki załamie się na własnej połowie, trójka obrońców przeciwnika cofa się, co utrudnia wykonanie rzutu 50:22. Kiedy jednak drużyna będąca w posiadaniu piłki przekroczy linię środkową, linia obrony ma tendencję do spłaszczania się, ponieważ przeciwnik wie, że nie można wykonać wyniku 50:22, jeśli piłka zostanie przepuszczona z powrotem przez linię środkową. Zmiana tego zmusiłaby zespoły do ​​częstszego wycofywania się, co mogłoby stworzyć więcej przestrzeni do ataku, a także ułatwić arbitrażowi prawo.

Zachęcaj zespoły do ​​większej kreatywności

Obrona jest również coraz lepsza w zatrzymywaniu napastników powyżej linii bramkowej, co pozwala na wygrywanie wycofań spod ich pozycji, co może skutkować wybiciem piłki do linii środkowej. A co z kompromisem, zgodnie z którym w przypadku zablokowania drużyny przed linią bramkową zostanie przyznany rzut wolny z wysokości pięciu metrów lub większej?

Musimy szukać sposobów na podtrzymanie gry i zachęcanie zespołów do większej innowacyjności i kreatywności.

Ostatnią pozycją na mojej świątecznej liście życzeń jest sprawdzenie, w jaki sposób korzystamy z alternatyw. W grze powstają niewiarygodnie silni sportowcy, a kiedy widzisz na Pucharze Świata drużyny takie jak Republika Południowej Afryki, które mają siedmiu napastników i tylko jednego bocznego obrońcę na ławce rezerwowych, oznacza to, że twoi napastnicy muszą grać tylko 40 minut. Nie to było zamierzone.

W rugby chodziło o osłabienie linii ataku, aby w ciągu ostatnich 20 minut otworzyła się przestrzeń i było więcej okazji do ataku. Nie widzimy tego teraz ze względu na liczbę niesamowitych zmienników i sportowców, których produkujemy. Myślę, że nadszedł czas, aby spróbować zmniejszyć liczbę zmian lub nawet wrócić do tego, co było spowodowane kontuzjami. Przepis ten może mieć zastosowanie wyłącznie do rugby seniorów lub rugby międzynarodowego.