Jak obecny kryzys ma się do kryzysów z przeszłości?

Rynki giełdowe przeżywają tylko część okresu kryzysu, a przed końcem roku nastąpi kolejna korekta giełdowa, mówi John Norling, szef badań bogactwa w Jarden.

Mówi, że kryzysy finansowe zdarzają się częściej, niż większość ludzi zdaje sobie z tego sprawę.

„Myślisz:„ To zdarzyło się raz w życiu ”, ale nie, wydaje się, że zdarza się to mniej więcej co siedem lat, dość regularnie” – mówi.

Norling identyfikuje sześć kryzysów finansowych, które miały znaczący wpływ na rynki giełdowe od połowy lat 80., oraz czynniki, które się do nich przyczyniły.

Ponieważ giełdy, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, osiągnęły najniższy poziom zaledwie osiem miesięcy temu, być może nadszedł czas, aby inwestorzy wyciągnęli wnioski z historii.

Wypadek z 1987 roku

W Czarny poniedziałek (Czarny wtorek w niektórych krajach, w zależności od strefy czasowej) trzy rynki, w tym Australia, spadły o ponad 40%, trzy rynki, w tym Nowa Zelandia, spadły o 30% do 39%, a osiem o 20% do 29%. %.

Upadek nastąpił po okresie „irracjonalnego entuzjazmu”, charakterystycznego dla każdego z sześciu kryzysów zidentyfikowanych przez Norlinga, w tym kryzysu Covid.

Nastąpiła szybka „demokratyzacja” inwestycji, a wielu niedoświadczonych ludzi po raz pierwszy stało się inwestorami bezpośrednimi. Obejmowało to osoby tworzące „kluby partycypacyjne” w celu wspólnego inwestowania.

„Były one bardzo popularne. Stanowiły odpowiednik tego, co inwestorzy z ery covid-era mogli zrobić z akcjami takimi jak Shareies i Hatch z 1987 roku. Wszędzie na świecie mieli odpowiedniki” – mówi Norling.

W okresach irracjonalnej obfitości ludzie podejmują coraz większe ryzyko, nie zdając sobie z tego sprawy, często wykorzystując tanie pieniądze z banków, takich jak banki.

„Banki centralne w wielu krajach działały szybko iw ten sposób szybko przywróciły zaufanie” – mówi Norling.

„Doświadczenia Nowej Zelandii pogorszyło przegrzanie gospodarki, nadmierny entuzjazm, brak konserwatyzmu i brak działań ze strony Banku Rezerw, który skupił się na okiełznaniu inflacji”.

1997 Azjatycki kryzys finansowy

Kryzys bankowy, nieruchomości i długu publicznego w Tajlandii spowodował kryzys zadłużenia w całym regionie

Nowa Zelandia nie pozostała bez szwanku. Ponownie, winna była irracjonalna wylewność i brak konserwatyzmu ze strony jednostek, korporacji, rządów i organów regulacyjnych.

„Przywrócenie zaufania wymagało dużego pakietu pomocy i zaangażowania w reformy” – mówi Norling.

2000 Pęknięcie bańki internetowej

Bańka była napędzana przez niskie stopy procentowe pod koniec lat 90. i rozprzestrzenianie się kapitału podwyższonego ryzyka, który finansował marzenia, a nie firmy ze ścieżką do rentowności.

Bańki mogą być również napędzane przez zachęty podatkowe dla inwestorów.

„W Stanach Zjednoczonych obniżenie najwyższej krańcowej stawki podatku od zysków kapitałowych zachęciło inwestorów do podejmowania dodatkowego ryzyka” — mówi Norling.

– Razem doprowadziło to do gwałtownego wzrostu cen akcji, co przełożyło się na wzrost zaufania inwestorów i napływ drobnych, niedoświadczonych inwestorów – dodaje.

Światowy kryzys finansowy w latach 2007-2008

Norling mówi, że światowy kryzys finansowy był najpoważniejszym kryzysem gospodarczym na świecie od czasu Wielkiego Kryzysu lat 30.

U jej podstaw leżała ta sama trójka tanich pieniędzy, irracjonalnego entuzjazmu i braku konserwatyzmu.

Norling mówi, że to główne rzeczy, które wciąż pojawiają się w pokryzysowym pokoleniu kryzysu finansowego.

„W następstwie znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej bodziec monetarny i fiskalny przywrócił zaufanie” – mówi.

Europejski kryzys zadłużenia w 2009 roku

Norling mówi, że był to w dużej mierze kryzys europejski, chociaż na wszystkich rozwiniętych rynkach akcji panowały napięcia.

Motywował go tani pieniądz i brak konserwatyzmu. To nie koniec, dopóki władze europejskie nie podejmą wiarygodnej odpowiedzi i nie zostanie przywrócone zaufanie”.

Pandemia COVID: 2020-2023

Kryzys pandemiczny różnił się od innych kryzysów tym, że był spowodowany czynnikiem biologicznym. Ale nie ma wątpliwości co do ekonomicznego i finansowego wpływu na rynek.

Panika inwestorów spowodowała krach na giełdzie na początku 2020 r., ale masowe wsparcie dla gospodarek ze strony rządów na całym świecie i banki centralne obniżające stopy procentowe podsyciły bańkę giełdową.

„Z perspektywy czasu prawdopodobnie są trochę przesadzeni, prawdopodobnie nigdzie indziej niż w Nowej Zelandii” – powiedział Norling. „Wszyscy to robili”.

Bańka pękła, gdy banki centralne zaczęły podnosić stopy procentowe, aby walczyć z inflacją, którą pomogły podsycić.

Gdzie jesteśmy dzisiaj

„Zanim giełdy osiągnęły szczyt pod koniec 2021 r., przygotowywały się składniki kryzysu finansowego” – mówi Norling. Obejmuje to bardzo niskie stopy procentowe, nadmiar, brak konserwatyzmu, wysoki poziom zaufania inwestorów i łatwy dostęp do kredytu.

„Rozliczenie nastąpiło, gdy banki centralne zaostrzyły politykę pieniężną w celu zwalczania hiperinflacji, a stopy procentowe poszybowały w górę” – mówi.

Po około roku giełdy spadają zwykle o około 24% od szczytu.

Ale od tego czasu giełdy wzrosły o prawie 14% i obecnie spadają o zaledwie 13% od szczytu w 2021 roku.

„Rynek amerykański powrócił teraz do obszaru „rynku zwyżkowego” od najniższego poziomu sprzed ośmiu miesięcy”, mówi Norling. To wzrost o 21%, a Nasdaq o 38%. To dość łzawiące rzeczy”.

Norling uważa, że ​​niewiele potrzeba, by zaufanie inwestorów zostało nadszarpnięte, a „lewicowe” czynniki zewnętrzne, takie jak agresja Chin przeciwko Tajwanowi, mogą odegrać pewną rolę.

Ale w przypadku kryzysu jedną z lekcji płynących z poprzednich kryzysów finansowych jest to, że reakcja rządów i banków centralnych może dokładnie określić przebieg wydarzeń, mówi Norling.