Phoebe Newman Ciemnoczerwono-brązowy kamień, wydobyty kilka lat temu z Sahary w Maroku, wydaje się być ziemską skałą, która została wyrzucona w kosmos, gdzie pozostawała przez tysiące lat, zanim wróciła do domu – co zaskakujące.
Jeśli naukowcy mają rację co do tego, skała zostanie oficjalnie nazwana pierwszym meteorytem, który odbił się od Ziemi.
To była praca zespołu odkrywców stopa w zeszłym tygodniu na międzynarodowej konferencji geochemicznej i nie został jeszcze opublikowany w recenzowanym czasopiśmie.
„Myślę, że nie ma wątpliwości, że jest to meteoryt” – powiedział Frank Brinker, geolog z Uniwersytetu Goethego we Frankfurcie w Niemczech, który nie był zaangażowany w nowe badania. „To tylko kwestia debaty, czy naprawdę pochodzi z Ziemi”.
Powiązany: Ponad 100 kosmicznych skał zebranych przez łowcę meteorytów Jeffreya Notkina jest gotowych do użycia już dziś
Wczesne testy diagnostyczne wykazały, że niezwykły kamień ma taki sam skład chemiczny jak skały magmowe na Ziemi. Co ciekawe jednak, niektóre z jej elementów wydają się być zmienione w lżejsze formy jej samej. Wiadomo, że te lżejsze uwolnienia występują tylko podczas interakcji z energią promieniowanie kosmiczne w kosmosie, co dostarczyło jednej z dwóch głównych wskazówek zapowiadających podróż skały poza Ziemię, twierdzą geologowie.
Zmierzone stężenia tych lżejszych pierwiastków, zwanych izotopami, są „zbyt wysokie, aby można je było wytłumaczyć procesami zachodzącymi na Ziemi” – powiedział Jérôme Gacheca, geofizyk z Francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych, który prowadzi badania nad niezwykłym meteorytem, oficjalnie nazwany Northwest Africa 13188 (NWA 13188).
Gacheca i jego współpracownicy mocno podejrzewają, że skała została po raz pierwszy wyrzucona w kosmos po tym, jak asteroida uderzyła w Ziemię prawie 10 000 lat temu. Jedynym innym naturalnym zdarzeniem, które może wyrzucić skały na duże wysokości, jest erupcja wulkanu, ale geolodzy twierdzą, że jest mało prawdopodobne, aby ta możliwość wyjaśniła najnowsze znaleziska. Rock eksploduje nawet z płyt Honga Tonga – Hong Haapei Wulkan podwodny osiągnął szczyt w zeszłym roku na wysokości 36 mil (58 kilometrów) – na długo przed krawędzią ziemskiej atmosfery, parapetem, w którym meteoryt wydaje się przelatywać znacznie dalej.
Po katapultowaniu w kosmos poza płaszczem ochronnym Ziemi, NWA 13188 będzie podatna na działanie galaktyki promieniowanie kosmiczne, zbudowane z wysokoenergetycznych cząstek powstałych w wyniku eksplozji odległych gwiazd, które przemierzają nasz Układ Słoneczny z prędkością światła. Wiadomo, że takie liczne pasma bombardują meteoryty i pozostawiają po sobie wyraźne, wykrywalne sygnatury izotopowe, takie jak beryl-3, hel-10 i neon-21. W NWA 13188 poziom tych pierwiastków był wyższy niż w jakiejkolwiek skale na Ziemi, ale niższy niż w innych meteorytach. Naukowcy twierdzą, że pokazuje to, że interesujące skały mogły spędzić od 2000 do kilkudziesięciu tysięcy lat na orbicie wokół Ziemi, zanim ponownie weszły w jej atmosferę.
Drugim kluczowym dowodem na podróż skały w kosmos jest błyszcząca, stopiona warstwa powierzchniowa zwana skorupą obtopieniową, która tworzy się, gdy skały kosmiczne pędzą przez ziemską atmosferę podczas swojej podróży na Ziemię.
Ważący 1,4 funta NWA 13188 został zakupiony w 2018 roku na jednych z największych corocznych targów minerałów i kamieni szlachetnych w Europie w Sainte-Marie-Osse Mines we Francji przez Alberta Gambona, francuskiego emerytowanego profesora z Sorbony w Paryżu. Powiedział, że utrzymuje kontakt z łowcami meteorytów i handlarzami, aw ciągu ostatnich dwóch dekad kupił prawie 300 meteorytów dla swojego uniwersytetu.
„Kupiłem to tylko dlatego, że było dziwne” – powiedział Gambon. „Nikt tak naprawdę nie zna wartości tego kamienia”.
Jest bardzo prawdopodobne, że marokański kupiec, który sprzedał meteoryt firmie Jambon, kupił go od koczowniczych plemion Beduinów zbierających egzotyczne kamienie na pustyni, więc pozostaje tajemnicą, gdzie dokładnie wylądował NWA 13188 po powrocie na Ziemię. Dwa lata temu Jambon nawiązał współpracę z Gattaccecą, wieloletnim współpracownikiem, który kataloguje meteoryty dla prywatnych kolekcjonerów.
Wstępna analiza meteorytu Boomerang przeprowadzona przez zespół nie przekonała innych geologów, ponieważ dotychczasowe wnioski są bezsporne, że skała w rzeczywistości pochodzi z Ziemi.
„To interesująca skała, która zasługuje na dalsze badania, zanim zostaną postawione niezwykłe twierdzenia” – powiedział Ludovic Ferrier, kurator kolekcji skał w Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu w Austrii, który nie był zaangażowany w nowe badania.
Zespół Gattacceca nie określił również wieku meteorytu, który jest niezbędnym wskaźnikiem jego pochodzenia. Skała została sklasyfikowana jako niezmontowany achondryt, a członkowie tej klasy meteorytów zostali sklasyfikowani jako mający 4,5 miliarda lat – tyle samo co Układ Słoneczny. Jeśli NWA 13188 jest skałą ziemską, musi być znacznie młodsza.
Innym problemem jest brak dużego krateru uderzeniowego na Ziemi, który byłby wystarczająco mały, aby zmieścić się w proponowanej osi czasu. Gacheca i jego współpracownicy szacują, że krater o szerokości około 12,4 mili (20 km) musiał powstać, jeśli asteroida o szerokości 0,6 mili (1 km) uderzyła w Ziemię zaledwie 10 000 lat temu. Spośród 50 znanych kraterów uderzeniowych na Ziemi, które mają wymagany rozmiar, żaden nie ma mniej niż miliony lat.
Pustynia, na której znaleziono NWA 13188, jest domem dla 12 kraterów, z których tylko jeden ma szerokość 11,1 mil (18 km) i ma co najmniej 120 milionów lat. Baza danych wpływu na Ziemię, repozytorium potwierdzonych kraterów uderzeniowych na Ziemi. Chociaż na kontynencie afrykańskim czekają na weryfikację dziesiątki potencjalnych kraterów uderzeniowych, krytycy twierdzą, że nie można przeoczyć krateru sprzed 10 000 lat.
„Taki krater uderzeniowy z pewnością zostałby odkryty niedawno”, powiedział Ferrier, który odkrył i potwierdził kilka kraterów uderzeniowych, w tym jeden w Kongo. Powiedział, że asteroidy przenoszą swój pęd na Ziemię, gdy uderzają, wzmacniając lokalne ciśnienie i temperatury do takich ekstremów, że skały Ziemi stopiłyby się, a te „wewnątrz tak ostatniego dużego krateru nadal byłyby gorące”.
Inne wybitne pomiary obejmują jednoznaczne dane na temat tego, ile wstrząsów pochłonął kamień od pierwotnego uderzenia. Tę wyjątkową sygnaturę można wykryć w drobnych, trwale zmieniających się strukturach kryształów mineralnych, z których składa się skała. Oszacowanie poziomów wstrząsów meteorytowych to „coś, co można zweryfikować lub zrobić maksymalnie w ciągu godziny gołym okiem”, powiedział Ferrier, „a zatem jest to niedroga i bardzo ważna obserwacja w tym przypadku”.
Jeśli wykrywanie ustanie, NWA 13188 zapełni rodzaj odbijającego się meteoru, chociaż obecnie nie ma oficjalnej nazwy dla takiej klasyfikacji. Niektórzy geolodzy nazywają tę grupę „meteorytami ziemskimi”.
Jedynym potwierdzonym jak dotąd członkiem jest mały kawałek ziemi, który kiedyś istniał wyryte na powierzchni księżyca przez astronautów Apollo w 1971 r.
