Tammy Lowe Co roku Izba Biznesowa w Auckland organizuje lunch, podczas którego Minister Finansów przemawia do swoich członków. Dzisiaj Gabby Lardis, nowa właścicielka domu, poszła sprawdzić, czy do nich dołączy.
Przyznaję, że kiedy zostałem właścicielem domu, dołączyłem do grona uprzywilejowanych w naszej społeczności. Dowody wskazują na jeden kierunek – jestem teraz bogaty. Ta świadomość spowodowała kryzys tożsamości, w którego szczegóły nie będę wnikać. Teraz, gdy byłem już właścicielem rzeczy, naturalnie dołączyłem do moich współwłaścicieli na dorocznym lunchu biznesowym Ministra Finansów. (Kolejnym apelem była możliwość darmowego lunchu.)
W tym roku Izba Biznesu w Auckland sprzedała bilety za 140 dolarów + GST (10 dolarów więcej niż w zeszłym roku i 50 dolarów więcej niż mój szkolny koncert w 2009 roku). Odbyło się w Wielkiej Sali hotelu Cordis przy Symmonds Street – popularnym miejscu potańcówek w szkołach średnich 33 wspaniałe kryształowe żyrandole oświetlone niebieskim neonem. Dzisiaj Sala jest skonfigurowana tak, aby pomieścić 35 stołów po 10 osób podczas bankietu w porze lunchu. Na korytarzu jedna z uczestniczek powiedziała mi, że jej ojciec kupił jej bilet, a druga powiedziała, że przyjeżdża co roku, najwyraźniej w ogóle nie przejmując się kosztami.
Próbując się dopasować, założyłam moją jedyną białą koszulkę, która może mieć, ale nie musi, sztuczne graffiti na jednej stronie. Kiedy przyjechałem, zdałem sobie sprawę z mojego ogromnego błędu. Nie wzięłam pod uwagę płci. Prawie wszystkie kobiety miały na sobie coś, co uważałam za suknie wieczorowe. Tak, była 11:30, ale światło w luksusowych hotelach wydaje się być starannie kontrolowane, tak aby był wieczny zmierzch, w którym wszystko świeci. Simon Bridges, gospodarz i dyrektor generalny Business Chamber, również wyraził ubolewanie z powodu wyboru ubioru, mówiąc, że był tylko jednym z dwóch mężczyzn na sali noszących krawaty. On Wydawało się, że nie widzi kelnerów, którzy mieli na sobie czarne krawaty (a może nie uważał ich za mężczyzn w pokoju).
Pod następującym adresem z Catherine McGrath, dyrektor generalna Westpacskłonił gości do skubania Małe co nieco z dużych talerzy. Kieliszki z czerwonym i białym winem oraz butelki Heinekena krążyły po stołach. Na stole multimedialnym stała duża taca zawierająca kanapki z szynką i wodę. Nie wiem, czy sprawia im to przyjemność wejście Słuchali, ale byli bardzo cicho. Po przerwie pozbawionej rozrywek podano danie główne i główne wydarzenie. Grillowany łosoś dla gości, Nicola Willis na scenie, a przy medialnym stole wciąż te same kanapki z szynką.
Przyzwyczaiłem się, że ludzie doceniają tangatę przed ważnymi przemówieniami, ale Willis zamiast tego wyraził uznanie dla „liderów biznesu obecnych na tej sali, przywódców i prezesów, właścicieli firm, przedsiębiorców, inwestorów, twórców bogactwa”. Przypomniała, że 15 marca minęła piąta rocznica ataku na Christchurch. Panowała cisza, jeśli nie liczyć brzęku noży i widelców o talerze.
Przez całe jej półgodzinne przemówienie trwała cisza. Przyzwyczaiłem się do wiwatujących i wiwatujących tłumów, czasem pstrykających palcami lub krzyczących „shaaammmee”. Nic z tego nie było.
Dwa momenty, które wywołały śmiech. Pierwsza wiadomość, mniej więcej 15 minut później, nadeszła po tym, jak Willis powiedział, że rząd pozbędzie się „linii doradców i prawników konga, z wielkim szacunkiem dla prawników i doradców obecnych na sali”. Prawnicy i konsultanci mieli dobre poczucie humoru. Pokiwałem mądrze głową. Druga fala śmiechu nastąpiła, gdy Willis namalował obraz Davida Seymoura „ścigającego i niszczącego problematyczną organizację”.
Dla Willisa chodziło o „wetokrację”, „irracjonalne zasady” i „powolną, rutynową biurokrację”. Kim byli wrogowie, których należało zniszczyć. Dlaczego? „Gospodarka obstrukcjonistyczna i rządząca nią «wetokracja» zahamowały wasz postęp i postęp naszego kraju”. Głowy w pomieszczeniu wskazywały w jej kierunku, ale ona pozostawała nieruchoma. Zastanawiałem się, czy wymyśliła nowe słowo, ale tak naprawdę istnieje ono od 2016 roku, chociaż odnosi się głównie do Stanów Zjednoczonych, gdzie przepisy można uchylać, co też się dzieje.
Obiecała, że następny budżet będzie miał na celu obniżenie stawek podatków osobistych, inwestycje w infrastrukturę, poprawę wyników edukacji, pobudzenie handlu, zachęcanie do innowacji i „cięższą pracę, aby uzyskać większą wartość z wydatków rządowych”. W tym momencie miałem na talerzu spory stos szynki, bo byłem na tyle głodny, że mogłem zjeść cztery kanapki, a szynki nie jem.
Jedna osoba zrobiła zdjęcie, druga zrobiła notatki. Minister Finansów nadal wygłaszała przemówienie, najwyraźniej pozbawiona wewnętrznej energii, gdyż na sali nie było zbyt wiele osób. W momentach, gdy nie mówiła, że regulacje są złe, skupiała się głównie na wzroście, wypowiadając to słowo co najmniej 38 razy – średnio 1,2 razy na minutę. Kiedy skupiała się na rozwoju, przemówienie zaczęło brzmieć jak prośba. „Nie możemy tego zrobić sami” – powiedziała. „Chcemy, żebyś siedział przy stole, w pozycji leżącej”. Gdzieś na drugim końcu świata Sheryl Sandberg dostała gęsiej skórki.
Willis kontynuował, zanim zadzwoni i złoży skargę, właściciele firm powinni zastanowić się, w jaki sposób mogą pomóc. „Jeśli uważasz, że możesz zrobić więcej, teraz jest czas, aby to zrobić” – powiedziała. Dziwne było, gdy minister zasugerował, że być może liderzy biznesu powinni rozważyć wykonanie pracy rządu. Osobiście nigdy nie myślałem, że uda mi się rozwiązać problemy w sektorze edukacji, co oczywiście podałem jako przykład.
Potem przyszedł czas na pytania. Myślałem, że to będzie coś w rodzaju bójki, w której ludzie wstają i zadają pytania, nalegają, aby wysłuchano ich opinii, a może po prostu denerwują się nową pracą polegającą na „naprawianiu rzeczy”. Jednak dzisiaj pytania zostały wyodrębnione za pomocą aplikacji, a następnie przefiltrowane i wyrażone przez Simona Bridgesa, który teraz ponownie występuje na scenie z Willisem. Pytania odbiegły od treści przemówienia Willis, a zamiast tego dotyczyły zrównoważenia ksiąg (powiedziała, że nie da się tego zrobić w ramach jednego budżetu) i strategii inwestycji społecznych (konieczność wykorzystania danych i dowodów do finansowania właściwych rzeczy, stwierdziła). . Nie mogłem wykryć żadnych negatywnych reakcji na jej odpowiedzi, ale nie mogłem wykryć żadnych pozytywnych reakcji.
Następnie zapytałem Bridges, co powiedziałaby pracodawcy borykającemu się z problemami. „Słyszymy cię, to trudne i rozumiemy to, jesteśmy z tobą” – powiedział Willis. „Właściwie jesteście prawdziwymi bohaterami”. Wychodząc, Willis została zawieszona. Ktoś chciał mieć z nią zdjęcie. Podczas gdy robiono im zdjęcia, inni ustawiali się w kolejce.
