Phoebe Newman Lokalni mieszkańcy z podziwem obserwowali eksplozję kuli ognia i setki fragmentów meteorytów spadających na miasto Tataouine w Tunezji 27 czerwca 1931 roku.
Odpowiednio, miasto stało się później głównym miejscem kręcenia serii Gwiezdnych Wojen. Pustynny klimat i tradycyjne wioski stały się główną inspiracją dla reżysera George’a Lucasa, który nadał fikcyjnej planecie, na której mieszkają Luke Skywalker i Darth Vader, nazwę „Tatooine”.
Tajemniczy meteoryt z 1931 r., rzadki typ Chondryt (meteoryt, który uległ stopieniu) jest znany jako diogenit i z pewnością nie jest częścią rodzinnej planety Skywalkera. Ale został również nazwany na cześć miasta Tataouine.
Teraz, A Ostatnie badania Zebrał ważne informacje na temat pochodzenia meteorytu i wczesnego Układu Słonecznego.
Lucas kręcił różne sceny do Gwiezdnych Wojen na Tataouine. Należą do nich Epizod IV – Nowa nadzieja (1977), Gwiezdne wojny: Część I – Mroczne widmo (1999) i Gwiezdne wojny: Część 2 – Atak klonów (2002). Różne znane sceny Tam to zostało sfilmowanełącznie ze scenami”Mos Espa„I kantyna Mos Eisley.”
Mark Hamill, aktor grający Luke’a Skywalkera, przypomniał sobie, jak kręcono zdjęcia w Tunezji i rozmawiał z nim o tym Magazyn Imperium: „Jeśli zdołasz sięgnąć do umysłu, odepchnąć załogę i spojrzeć na horyzont, naprawdę poczujesz się, jakbyś został przeniesiony do innego świata”.
Skład i pochodzenie
Diogenit, który nosi tę nazwę Grecki filozof Diogenes, to meteoryty magmowe (skały, które zastygły z lawy lub magmy). Powstały głęboko we wnętrzu asteroidy, a następnie powoli ostygły, tworząc stosunkowo duże kryształy.
Tataouine nie jest wyjątkiem, zawiera kryształy o wielkości do 5 mm z przerywanymi czarnymi żyłkami próbka na wskroś. Czarne żyły nazywane są żyłami stopionymi uderzeniowo i powstają w wyniku wysokich temperatur i ciśnień spowodowanych zderzeniem pocisku z powierzchnią pierwotnego ciała meteorytu.
Obecność tych żyłek oraz struktura ziarnista piroksenu (minerałów zawierających wapń, magnez, żelazo i glin) wskazują, że próbkę poddano działaniu ciśnienia do 25 gigapaskali (GPa) od ciśnienie.
Dla porównania, ciśnienie na dnie rowu Mariana wynosi: Najgłębsza część naszego oceanu, wynosi tylko 0,1 GPa. Można więc śmiało powiedzieć, że ta próbka wywarła bardzo duży wpływ.
Oceniając widmo (światło odbite od jego powierzchni podzielone przez długość fali). Meteoryty Porównując je z asteroidami i planetami naszego Układu Słonecznego, zasugerowano, że diogeny, w tym Tatahuin, pochodzą z drugiej co do wielkości asteroidy w naszym pasie planetoid, znanej jako 4 widoki.
Ta asteroida zawiera interesujące informacje na temat wczesnego Układu Słonecznego. Wiele meteorytów z 4 Westy jest starożytnych, około 4 miliardów c Lata. Dlatego dają wgląd w przeszłe wydarzenia z wczesnego Układu Słonecznego, których nie możemy ocenić tutaj, na Ziemi.
Brutalna przeszłość
W najnowszym badaniu przyjrzano się 18 diogenom, w tym Tahtahinowi, wszystkie z Westy 4. Obietnica autorówDatowanie radiometryczne epoki argonuTechniki określania wieku meteorytów.
Opiera się to na patrzeniu na dwa różne izotopy (wersje pierwiastków, których jądra zawierają mniej lub więcej cząstek zwanych neutronami). Wiemy, że zawartość niektórych izotopów argonu w próbkach zwiększa się wraz z wiekiem w znanym tempie, co pomaga naukowcom oszacować wiek próbki poprzez porównanie stosunku między dwoma różnymi izotopami.
Zespół ocenił także odkształcenia spowodowane zderzeniami, zwane zdarzeniami uderzeniowymi, za pomocą techniki mikroskopii elektronowej zwanej Dyfrakcja rozproszenia wstecznego elektronów.
Łącząc techniki określania wieku z technologią mikroskopii, autorom udało się odwzorować czas zdarzeń uderzeniowych na 4 Westę i we wczesnym Układzie Słonecznym. Badanie sugeruje, że 4 Westy doświadczały ciągłych uderzeń aż do 3,4 miliarda lat temu, kiedy miało miejsce katastrofalne wydarzenie.
To katastrofalne wydarzenie, prawdopodobnie kolejne uderzenie asteroidy, spowodowało powstanie wielu mniejszych asteroid znanych jako „stosy cumulusów”.Vestoidy„Wykrywanie takich uderzeń na dużą skalę ujawnia wrogi charakter wczesnego Układu Słonecznego.
W ciągu ostatnich 50–60 milionów lat te małe obiekty doświadczyły większej liczby zderzeń, w wyniku których materia leciała w stronę Ziemi – w tym kula ognia w Tunezji.
Ostatecznie praca ta pokazuje, jak ważne jest badanie meteorytów, ponieważ uderzenia odegrały główną rolę w ewolucji asteroid w naszym Układzie Słonecznym.
Bena Rydera StokesaBadacz ze stopniem doktora w meteorytach chondrytowych, Uniwersytet Otwarty
Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa Na licencji Creative Commons. Przeczytać Oryginalny artykuł.
