Phoebe Newman Źródło obrazu, Kot hobbita
Podobnie jak ludzie, dzikie szympansy prowadzą szybkie rozmowy, czekając ułamek sekundy na swoją kolej, aby „przemówić”.
Zwierzęta komunikują się głównie za pomocą gestów, w tym ruchów rąk i mimiki.
Naukowcy, którzy szczegółowo badali ich rozmowy, odkryli, że wymieniali informacje „na szybko”, a także czasami sobie przerywali.
Odkrycie wskazuje na „głębokie podobieństwa ewolucyjne” [with humans] „Różnice kulturowe różnią się pod względem struktury rozmów twarzą w twarz” – powiedziała BBC News profesor Kat Hoppeter z Uniwersytetu St Andrews.
Profesor Hopiter, który bada komunikację naczelnych, wyjaśnił, że ta szybka zmiana mowy jest cechą charakterystyczną ludzkiej rozmowy. „Wszyscy dzielimy się turami około 200 milisekund i wykazujemy pewne interesujące, drobne różnice kulturowe. Niektóre kultury mówią szybko” – dodał.
Milisekunda to tysięczna część sekundy.
W badaniu lingwistycznym przeprowadzonym w 2009 r. zmierzono moment wystąpienia tych różnic — wykazując, że osoby mówiące po japońsku potrzebowały średnio siedmiu milisekund na udzielenie odpowiedzi, podczas gdy osoby mówiące po duńsku potrzebowały około 470 milisekund na interwencję.
Badając tysiące przypadków komunikowania się między sobą dzikich szympansów, profesor Hubiter i jej współpracownicy byli w stanie określić czas rozmów między zwierzętami.
„To niesamowite widzieć, jak blisko siebie są tak bliskie momenty między szympansami a ludźmi” – powiedziała.
Szympansy charakteryzowały się większym zakresem częstotliwości rozmów. „Opóźnienia wahały się od przerwania nadajnika na 1600 milisekund przed zakończeniem sygnału audio do czasu reakcji wynoszącego 8600 milisekund” – wyjaśnił profesor Hobaiter.
„Może to wynikać z tego, że szympansy żyły w naturalnym środowisku i dlatego były w stanie wyrazić szerszy zakres zachowań – czasami przerywając sobie nawzajem, a innym razem reagowanie zajmowało dużo czasu”.
Źródło obrazu, Kot hobbita
W ramach badań nad ewolucyjnymi początkami komunikacji badacze spędzili dziesięciolecia obserwując i rejestrując zachowanie pięciu społeczności dzikich szympansów w lasach Ugandy i Tanzanii.
Zarejestrowali i przetłumaczyli ponad 8000 sygnałów od ponad 250 pojedynczych zwierząt.
Główny badacz, dr Gal Badeihi, również z Uniwersytetu w St Andrews, wyjaśnił, że gesty te pozwoliły szympansom unikać konfliktów i koordynować swoje działania.
„W ten sposób jeden szympans może zasygnalizować drugiemu, że chce jedzenia, a drugi może zaoferować mu jedzenie, a jeśli poczuje się mniej hojny, może zareagować, dając sygnał do wyjścia.
„Mogą dojść do porozumienia w sprawie tego, jak i gdzie opiekować się zwierzakiem. To świetnie i można to zrobić poprzez wymianę kilku krótkich gestów.”
Powiedział, że przyszłe badania dotyczące komunikacji między innymi gatunkami naczelnych odlegle z nami spokrewnionymi dadzą nam pełniejszy ewolucyjny obraz tego, dlaczego decydujemy się na tak szybką rozmowę.
„Byłby to świetny sposób na zrozumienie, kiedy i dlaczego ewoluowały nasze zasady konwersacji” – powiedział.
