Tajemniczy stad orek znaleziony w pobliżu Chile ujawnił nowe umiejętności łowieckie

U wybrzeży Chile, w wodach pełnych kryla i sardeli zasilanych Prądem Humboldta, żyje nieuchwytna i mało znana grupa orek. Dzięki nauce obywatelskiej i latom wnikliwych obserwacji zespół naukowców pod przewodnictwem dr Any Garcia Segarra z Uniwersytetu Antofagasta odkrywa tajemnice tej grupy — zaczynając od kolacji.

Zespół Garcii-Segarry, który wcześniej obserwował te orki korzystające z łodzi rybackich do polowania na lwy morskie, teraz zaobserwował, że wieloryby te po raz pierwszy z sukcesem polowały na delfiny ciemne i dzieliły się jedzeniem z grupą. Te nowe dowody dotyczące ich nawyków żywieniowych mogą pomóc ekspertom zrozumieć, w jaki sposób populacje orek na półkuli południowej są ze sobą powiązane, co wzmocni wysiłki na rzecz ochrony przyrody.

„Badanie orek w ich naturalnym środowisku jest bardzo trudne, ponieważ są to drapieżniki morskie, podróżują na duże odległości i żyją na morzu, co utrudnia monitorowanie” – stwierdziła Garcia Segarra, główna autorka badania. Granice nauk o morzu„Ale zrozumienie ich roli w środowisku morskim ma kluczowe znaczenie dla ochrony tego mało znanego gatunku w Prądzie Humboldta”.

Jesteś tym, co jesz

Orki to drapieżniki o imponująco zróżnicowanej diecie, ale nie wszystkie orki jedzą to samo. Populacje można podzielić na różne ekotypy na podstawie preferowanego przez nie pożywienia, wokalizacji i genetyki, więc zrozumienie, co jedzą orki z Prądu Humboldta, jest dużym krokiem w kierunku zrozumienia ich miejsca wśród innych orek na świecie.

Na półkuli południowej odnotowano pięć różnych ekotypów: niektóre, takie jak orki typu A i typu B1, skupiają się na ssakach morskich, podczas gdy inne wolą ryby. Zrozumienie stanu fauny Potoku Humboldta pomoże nam zrozumieć i zachować w przyszłości sposób, w jaki te grupy odnoszą się do siebie.

Garcia-Segarra i jej współpracownicy wykorzystali kombinację własnych badań i danych naukowych zebranych podczas rejsów obserwujących wieloryby i statków rybackich, aby monitorować populacje i śledzić ich wybory połowowe. Obserwatorzy rejestrowali obecność orek, skład grupy i lokalizację, a także robili zdjęcia i filmy, które naukowcy mogli porównać z katalogiem znanych osobników.

Łącząc te dane z własnymi systematycznymi badaniami i nagraniami z dronów, naukowcy stworzyli mapę obecności orek w regionie oraz śledzili zachowania grupowe i wybory ofiar.

Umożliwiło to naukowcom zebranie dowodów na to, że stado orek Menacho żeruje na delfinach ciemnych – gatunku, na który nigdy dotąd nie upolowała żadna orka w tym regionie. Dramatyczne zdjęcia pokazują, jak pani Dakota wyrzuca w powietrze ciemnokolorowego delfina.

Obserwacje te mogą wskazywać, że te orki mogą należeć do ekotypu polującego na ssaki typu A. Ich małe rozmiary i rozmiary ofiar są zgodne z tą hipotezą, chociaż ich białe plamki oczne są mniejsze niż zwykle u orek typu A. Nigdy też nie został odnotowany w Patagonii z innymi orkami typu A.

„Mamy nadzieję, że uda nam się uzyskać próbki biopsji skóry do analizy ich danych genetycznych, ponieważ nie ma informacji genetycznych na temat orek w tym regionie południowo-wschodniego Pacyfiku” – powiedziała Garcia-Segarra. „Są jednak bardzo nieuchwytne i inteligentne. co utrudnia podejście do nich na wolności łodzią w celu pobrania próbek.

Dzielenie się łupami

Obserwacje naukowców polujących w ciemności na delfiny ujawniły również, że strąk Menacho dzielił się swoim pożywieniem. Odnotowano dzielenie się jedzeniem między kilkoma grupami orek, czasem w celu nakarmienia krewnych, innym razem dlatego, że strąk poluje wspólnie i każdy otrzymuje część.

W tym przypadku García-Segarra i jej współpracownicy sugerują, że grupa Menacho dzieliła się pożywieniem z krewnymi, podobnie jak orki typu A, które polują na lwy morskie, celowo je zostawiając: widziano samice orki dzielące się mięsem z członkami grupy , pozwalając w pierwszej kolejności zjeść bliższym krewnym.

Garcia Segarra podkreślił, że potrzeba więcej informacji i systematycznych badań, aby w pełni zrozumieć i chronić tę tajną grupę orek.

„Fakt, że zaobserwowaliśmy nowonarodzone cielęta wielorybów, jest ważny, ponieważ wskazuje, że urodzą młode, ale nie znamy ich wskaźnika przeżywalności” – dodała. „Dzięki nauce obywatelskiej możemy wyśledzić obecność zabójcy wieloryby wzdłuż tysięcy kilometrów północnego wybrzeża Chile – ale większość „obserwacji orek była oportunistyczna”.