Phoebe Newman 
Hua Zeng
Zwykle myślimy o kamuflażu w naturze w kategoriach ubarwienia ciała, które umożliwia gatunkowi wtopienie się w tło i uniknięcie drapieżników. Ale wcześniejsze badania udokumentowały mimikrę lokomotoryczną u niektórych gatunków, takich jak motyle jaskółcze i ćmy siatkonogi, a także skaczący pająk. Myrmarachne formicaria, który naśladuje używanie kończyn i ogólny ruch mrówek. Ta ostatnia jest przykładem doskonałej mimikry, która powszechnie uważana jest za najskuteczniejszą w unikaniu drapieżników.
Ale Hua Zeng, ekolog z Uniwersytetu Pekińskiego w Chinach, i jego koledzy byli zafascynowani kolorowym skaczącym pająkiem. Sylera Collingwoody’egoktóry przedstawia niedoskonałą symulację, i postanowili przeprowadzić kilka eksperymentów laboratoryjnych, aby określić, w jaki sposób może to zapewnić korzyści ochronne. Postanowili również zbadać skuteczność ubarwienia pająka jako strategii kamuflażu, opisując swoje wyniki w nowy liść Opublikowane w czasopiśmie iScience.
W przeciwieństwie do typowych pająków naśladujących mrówki, które naśladują kolor ciała brązowych lub czarnych mrówek, S. Collingwoody’ego Ma świetny kolor ciała” – powiedział Zeng. „Z ludzkiego punktu widzenia wydają się dobrze łączyć z roślinami w swoim środowisku, ale chcieliśmy sprawdzić, czy ich ubarwienie ciała służy jako kamuflaż chroniący przed drapieżnikami”.
Zespół po raz pierwszy zauważył mimikę lokomotoryczną podczas pobierania próbek S. Collingwoody’ego z czterech regionów w południowym Hainan. Pająki zaadaptowały to, co autorzy nazywają wzorcem chodu „zatrzymaj się i idź”, podobnym do mrówek, który polega na wyciągnięciu pierwszej pary nóg w górę i do przodu, zasadniczo naśladując czułki anteny. Do swoich eksperymentów zebrali również pięć różnych gatunków mrówek, które dzielą środowisko z pająkami, a także skaczącego pająka, który nie naśladuje mrówek, Phintelloides versicolor. Na koniec pobrali próbki od dwóch potencjalnych drapieżników: jeden to rodzaj pająka, który poluje i zjada inne pająki, a drugi to modliszka, bardziej ogólny drapieżnik z monochromatycznym układem wzrokowym.
Najpierw Zeng i in. Analizuj trajektorię i chód S. Collingwoody’ego I pięć rodzajów mrówek. Oto jak chodzi mrówka:
Oto jak utworzyć plik Sylera Collingwoody’ego Skaczący pająk naśladujący chodzenie:
Autorzy zauważają niezwykłe podobieństwa, szczególnie z mniejszymi gatunkami mrówek, które były mniej więcej tej samej wielkości co pająk. Oprócz podnoszenia przednich nóg, S. Collingwoody’ego kołysząc się na brzuchu. „S. Collingwoody’ego Niekoniecznie idealnie naśladuje, ponieważ jego chód i trajektoria wykazują duże podobieństwo do wielu gatunków mrówek” – powiedział Zeng. „Bycie ogólnym naśladowcą, a nie całkowitym naśladowaniem jednego gatunku mrówek, może przynieść korzyści pająkom, umożliwiając im rozszerzenie zasięgu, jeśli modele mrówek zajmują różne siedliska”.
Następnie przetestowali skuteczność strategii obronnej naśladującej mrówki za pomocą serii eksperymentów przeciwko drapieżnikom, ujawniając zarówno S. Collingwoody’ego I nie naśladowany fi. różnokolorowy Dla drapieżnych pająków i modliszek. Biorąc pod uwagę selekcję, drapieżne pająki częściej atakowały niemimetyczne pająki skaczące, podczas gdy modliszka atakowała oba jednakowo. Autorzy sugerują, że wynika to z wielkości. W przypadku mniejszego drapieżnego pająka przypadkowe zjedzenie kolczastej mrówki może spowodować obrażenia, co nie stanowiłoby problemu dla większej modliszki.
Jeśli chodzi o jasną kolorystykę ciała S. Collingwoody’egozeng i in. przeprowadził analizę dopasowania kolorów tła tych pająków do pięciu gatunków mrówek i pająków nie drwiących, a także dwóch ulubionych przez nich pospolitych roślin S. Collingwoody’egoJaśmin zachodnioindyjski o czerwonych kwiatach, drzewo herbaciane Fukien. S. Collingwoody’ego Wykazano, że lepiej ukrywa się przed drapieżnymi pająkami i modliszkami, gdy czai się na jaśminach niż na drzewach herbacianych. Autorzy doszli do wniosku, że ten rodzaj skaczącego pająka polega na połączeniu niedoskonałej mimikry mrówki i ubarwienia kamuflażu, aby odstraszyć drapieżniki.
DOI: iScience, 2023. 10.1016/j.isci.2023.106747 (o DOI).
