Upamiętnienie wybuchu Mount St. Helens

Dziś w nauce18 maja 1980 roku Mount St. Helens doświadczył katastrofalnej i śmiertelnej erupcji, powodując największe obsunięcie ziemi, jakie kiedykolwiek odnotowano. Wcześniej w ciągu roku tysiące małych trzęsień ziemi, oddychanie parą i rosnące wybrzuszenie na wysokości 450 stóp (140 metrów) wskazywały, że w wulkanie unosi się magma. Następnie o godzinie 8:32 czasu lokalnego 41 lat temu trzęsienie ziemi o magnitudzie 5,1 wstrząsnęło górą, wywołując masowe osunięcie się ziemi i boczną erupcję, która zawaliła północną ścianę wulkanu. Wybuchła gorąca, skompresowana magma, a pióropusz popiołu osiągnął wysokość 80 000 stóp (15 mil, 24 km), zanim pokrył otaczający obszar. Geolog USGS Opisane Niszczycielski wybuch:

Całkowicie zniszczył obszar 230 mil kwadratowych w pięć do dziewięciu minut. Zasadniczo zabił wszystko w tym obszarze.

Pięćdziesiąt siedem osób, w tym wulkanolog David A. Johnston I fotoreporter Red Blackburn, Zabity podczas erupcji w Mount St. Helens 18 maja 1980 roku. Plik Obserwatorium Johnston Ridge W Toutle w stanie Waszyngton nosi imię zmarłego wulkanologa. Od 10 maja 2021 r., Podczas gdy samo obserwatorium jest zamknięte bez ustalonej daty otwarcia, plac za budynkiem ze wspaniałym widokiem na krater i obszar erupcji jest otwarty.

Ośnieżona góra i woda na pierwszym planie.

Przed: Góra St. Helens została sfotografowana siedem lat przed erupcją w 1980 r. Zdjęcie za pośrednictwem US Forest Service / eruptionbook.com.

Ośnieżona góra z kraterem wulkanu na szczycie, smugi dymu pośrodku, chmury z tyłu i odbicie na wodach frontowych.

dystans: Góra St. Helens została sfotografowana dwa lata po erupcji w 1980 r. Zdjęcie za pośrednictwem Lynn Topinka / USGS.

Gęsty las pokrywający zbocza wulkanu został przekształcony w popiół na obszarze znanym jako wewnętrzna strefa wybuchów, który rozciągał się około 6,2 mil (10 km) od szczytu. Drzewa z dala od wewnętrznego obszaru wybuchu zostały również uszkodzone przez intensywne ciepło. Całkowity zasięg zniszczonego obszaru leśnego nazywany jest strefą wybuchów. W ciągu ostatnich dziesięcioleci region ten powoli odradzał się życiem.

Górzysty teren porośnięty pniami zwalonych drzew.

To zdjęcie lotnicze z wysadzania drewna zostało zrobione 8 czerwca 1980 roku, po tym jak zostało zrównane z ziemią przez erupcję Mount St. Helens. Zdjęcie za pośrednictwem USGS / Geoengineer.org.

Lahary – Przepływy błota niosące gruz z erupcji wulkanicznych – powstały szybko z topniejącego lodu i śniegu po zboczach góry St. Helens. Ogromne osunięcia ziemi, które wystąpiły w erupcji 1980 r., Spowodowały powstanie domów, dróg i mostów w sąsiednich społecznościach.

Kłody leżą obok przewróconych dużych ciężarówek.

cząstka Lahar Po drodze w dół zbocza góry na Mount St. Helens, 18 maja 1980 r. Zamiatała drewno, ciężarówki i wszelkie śmieci. Zdjęcie za pośrednictwem D. Olson / National Park Service.

Obecnie Mount St. Helens ma wysokość 8363 stóp (2550 metrów). Stratovolcano Znajduje się w hrabstwie Skamania w stanie Waszyngton, około 400 metrów mniej niż przed erupcją w 1980 r. Jest to najbardziej aktywny wulkan w łańcuchu Cascade, który rozciąga się wzdłuż północno-zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Seria Cascade jest częścią Pacific Ring of Fire. Góra St. Helens jest nadal uważana za jedną z Najbardziej niebezpieczne wulkany w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Od 1980 roku Mount St.Helens nadal doświadcza okresowych trzęsień ziemi i erupcji wulkanów, ale nie w takim samym stopniu jak w 1980 roku. Obserwatorium Wulkanu Cascades Ciągłe monitorowanie aktywności na Mount St. Helens.