Wydatki rządowe napędzały inflację – bony skarbowe

Badania przeprowadzone przez ekonomistów z Ministerstwa Skarbu podkreśliły wpływ wydatków rządowych i niskich stóp procentowych na utrzymującą się wysoką stopę inflacji w Nowej Zelandii.

Badanie pojawia się, gdy Stats NZ ma zamiar opublikować swoje najnowsze dane dotyczące inflacji CPI (Indeks cen towarów i usług konsumpcyjnych) w czwartek – ze stopą inflacji wynoszącą obecnie 7,2 procent.

Niedawno ekonomiści Skarbu starali się rozdzielić składniki podaży i popytu na rosnącą inflację, którą obserwujemy. Ekonomiści przyjrzeli się danym o wydatkach i inflacji i stworzyli modele, aby zobaczyć, które części tej inflacji były napędzane popytem, ​​a które podażą.

Badanie było dziełem ekonomistów Skarbu Państwa, ale nie odzwierciedlało oficjalnego stanowiska Skarbu Państwa.

Stawką jest bardzo ważna kwestia polityczna: głównymi czynnikami napędzającymi popyt są wydatki rządowe i polityka pieniężna Banku Rezerw. Opozycja próbuje argumentować, że rząd i Bank posunęły się za daleko w stymulowaniu gospodarki dotkniętej pandemią i rozpętaniu niedopuszczalnych poziomów inflacji, podczas gdy rząd chce złagodzić swoją winę, wskazując na fakt, że większość gospodarek doświadcza wysokiej inflacji .

Z tych badań wynika, że ​​opozycja ma rację.

Badanie wykazało, że „czynniki napędzające podaż i popyt, które model może wyjaśnić, przyczyniły się w przybliżeniu do rocznej inflacji w zeszłym roku w mniej więcej równych kwotach, chociaż różne modele podają różne szacunki”.

Podczas gdy podaż i popyt przyczyniają się do inflacji w przybliżeniu w równym stopniu, nie zawsze przyczyniają się one jednakowo w tym samym czasie.

Kiedy inflacja po raz pierwszy zaczęła rosnąć poza przedziałem 1-3 procent, do którego dążył Bank Rezerw w 2021 r., była napędzana głównie popytem dzięki wydatkom rządowym, Bankowi Rezerw i gorącemu wówczas rynkowi mieszkaniowemu w Nowej Zelandii.

„Wzrost inflacji od 2021 r. był początkowo napędzany popytem poprzez stymulacyjną politykę pieniężną i fiskalną, a szybki wzrost cen nieruchomości napędzał aktywność gospodarczą” – czytamy w raporcie.

Inflacja popytowa utrzymuje się na stałym poziomie, przyczyniając się od tego czasu do 6-procentowej stopy inflacji w Nowej Zelandii o około 2 punkty procentowe.

Niestety, inflacja popytowa była połączona z inflacją podażową, która sama w sobie miała około dwóch punktów procentowych. Wynikało to z kilku czynników, takich jak wojna na Ukrainie, niedobory siły roboczej i zerwane łańcuchy dostaw.

„[F]W II połowie 2021 r. czynniki podażowe nadal przyspieszały inflację. Ministerstwo Skarbu powiedziało, że składki czynników napędzających podaż i popyt były stosunkowo stabilne do 2022 r.

Według raportu czynniki podaży i popytu przyczyniły się do około jednej trzeciej inflacji, a pozostała jedna trzecia wynika z nieznanych czynników.

Rzeczniczka Partii Narodowej ds. Finansów, Nicola Willis, powiedziała, że ​​raport przedstawia „pogląd, że inflacja jest gościem z sił zewnętrznych i globalnych”.

„Tak, globalne czynniki podażowe miały wpływ na Nową Zelandię, ale w grę wchodziły problemy wewnętrzne” – powiedziała.

Willis powiedział, że Partia Pracy jest „przyzwyczajona do zwiększania wydatków”.

Premier Chris Hipkins niedawno rzucił wyzwanie politykom, którzy obiecali obniżyć inflację poprzez cięcie wydatków, aby szczegółowo określili, co faktycznie obniżą, stwierdzając, że wywarcie istotnego wpływu na stopę inflacji wymagałoby dość dużych cięć.

Willis powiedziała, że ​​nie przedstawi danych liczbowych na temat tego, co zrobiłby National, ale powiedziała, że ​​przyszłe budżety krajowe „nie będą miały poziomu zwiększonych wydatków, do których Partia Pracy jest przyzwyczajona”.

„Nie podam dzisiaj dokładnej liczby, ale myślę, że to, co zrobimy w naszym pierwszym budżecie, to połączenie realokacji części wydatków i realokacji części wydatków na infrastrukturę” – powiedział Willis. Dodała, że ​​nadal będą obszary, w których poziom wydatków wzrośnie. Partia obiecała zwiększyć wydatki na zdrowie i edukację.

Zauważając, że głównym motorem inflacji były materiały budowlane, Willis powiedział, że National wkrótce będzie miał politykę w tej dziedzinie.

„Nadal cieszymy się z wysoce zintegrowanych pionowo łańcuchów dostaw. Wciąż mamy do czynienia z prawdziwymi pytaniami o to, czy budowniczowie otrzymują uczciwą cenę za swoje materiały”

„Patrzymy na to, co jest wymagane, aby upewnić się, że nasze ceny są uczciwe” – powiedziała.

Wkład rządu w inflację może już spadać. Grudniowe dane o PKB pokazały, że konsumpcja rządu centralnego spadła o 2,8 procent w kwartale grudniowym io 1 procent we wrześniu.

Motywacja fiskalna, która mierzy wpływ wydatków rządowych na popyt, pokazuje, że wydatki stały się czynnikiem zniechęcającym netto. Obecne prognozy wskazują, że wydatki rządowe jako udział w gospodarce spadną do około 30 procent – ​​długoterminowej średniej.

Raport Skarbu wskazał, że Nowa Zelandia miała niższą inflację po stronie podaży niż inne kraje, takie jak Stany Zjednoczone i Australia.

W Stanach Zjednoczonych inflacja po stronie podaży stanowiła 60 procent całej rocznej inflacji.

Podobne doświadczenia Nowej Zelandii prawdopodobnie odzwierciedlają globalny charakter niektórych wstrząsów po stronie podaży, które wystąpiły podczas pandemii.

Jednak mniejszy wpływ wstrząsów po stronie podaży może odzwierciedlać fakt, że Nowa Zelandia była bardziej odizolowana od części inflacji cen energii spowodowanej wojną na Ukrainie niż inne kraje. Większy wkład czynników popytowych może również odzwierciedlać stosunkowo dużą reakcję polityczną na wczesnych etapach pandemii, czytamy w raporcie.

Dyrektor generalny Infometrics i ekonomista Brad Olsen powiedział, że artykuł „potwierdza to, co powiedzieliśmy: istnieje presja po obu stronach, ale co ważniejsze, zrównoważony poziom składnika popytu”.

„Z perspektywy czasu wszyscy wiedzą, że zrobiliśmy dużo, ale poza tym myślę, że jeszcze bardziej chodzi o to, że kiedy stało się jasne, że dużo robimy, nie wycofaliśmy się szybko” – powiedział Olsen.

Powiedział, że rząd wyraźnie wskazał, że ograniczy wydatki i zmieni priorytety istniejących wydatków, aby sfinansować nowe rzeczy, zamiast zwiększać poziom wydatków.